چکیده
چنین تصور میشود که تحریم های اتحادیه اروپا در واکنش به بحران هسته ای ایران (2016-2006) اثربخشی محدودی نسبت به توقف بلندپروازی های هسته ای ایران داشته است. اما اخیراٌ، به نظر میرسد که تحریم ها در دستیابی به موفقیت در مذاکرات مربوط به برنامه هسته ای ایران نقش داشته اند. این مقاله درصدد توضیح این تحول است. بنابراین چارچوبی طراحی میکند که توضیح میدهد چرا تحریمها رفتار اهداف را تغییر داد (یا تغییر نداد). چون مطالعات مربوط به اثربخشی تحریمها فاقد چارچوبی یکپارچه جهت توضیح تحولات مربوط به اجبار اثربخش است. این مقاله متغیرهای اثربخشی تحریم ها و معیار بازیگری Bretherton و Vogler را با هم ادغام میکند. در این مقاله با اعمال این چارچوب برای دو بخش گسترده از مورد ایران (2013-2006 و 2016-2013)، اولین آزمون در خصوص ارزش افزوده این چارچوب ارائه میشود. با این نتیجه گیری به پایان میرسد که درک کامل از اثربخشی تحریمها مستلزم درنظر گرفتن عوامل خارجی، داخلی و مابین این دو است.
1-مقدمه
از سال 2006 شورای امنیت سازمان ملل (UNSC) تحریمهای منع گسترش علیه ایران وضع کرد. اتحادیه اروپا (EU) این تحریم ها را اجرا کرد و با معیارهای سفت و سخت مستقلی آنها را تکمیل کرد (به نقل از، Moret، 2015، ص125). برای مدتها چنین به نظر میرسید که این تحریم ها تاثیر کمی در مجبور کردن رهبران ایران به تغییر جاه طلبی های هسته ای شان داشته است....