چکیده

چنین تصور می­شود که تحریم­ های اتحادیه اروپا در واکنش به بحران هسته ­ای ایران (2016-2006) اثربخشی محدودی نسبت به توقف بلندپروازی­ های هسته ­ای ایران داشته است. اما اخیراٌ، به نظر می­رسد که تحریم­ ها در دستیابی به موفقیت در مذاکرات مربوط به برنامه هسته­ ای ایران نقش داشته ­اند. این مقاله درصدد توضیح این تحول است. بنابراین چارچوبی طراحی می­کند که توضیح می­دهد چرا تحریم­ها رفتار اهداف را تغییر داد (یا تغییر نداد). چون مطالعات مربوط به اثربخشی تحریم­ها فاقد چارچوبی یکپارچه جهت توضیح تحولات مربوط به اجبار اثربخش است. این مقاله متغیرهای اثربخشی تحریم ­ها و معیار بازیگری Bretherton و Vogler را با هم ادغام می­کند. در این مقاله با اعمال این چارچوب برای دو بخش گسترده از مورد ایران (2013-2006 و 2016-2013)، اولین آزمون در خصوص ارزش افزوده این چارچوب ارائه می­شود. با این نتیجه­ گیری به پایان می­رسد که درک کامل از اثربخشی تحریم­ها مستلزم درنظر گرفتن عوامل خارجی، داخلی و مابین این دو است.

1-مقدمه

از سال 2006 شورای امنیت سازمان ملل (UNSC) تحریم­های منع گسترش علیه ایران وضع کرد. اتحادیه اروپا (EU) این تحریم­ ها را اجرا کرد و با معیارهای سفت و سخت مستقلی آنها را تکمیل کرد (به نقل از، Moret، 2015، ص125). برای مدت­ها چنین به نظر می­رسید که این تحریم ­ها تاثیر کمی در مجبور کردن رهبران ایران به تغییر جاه­ طلبی­ های هسته ­ای شان داشته است....