Abstract
In this paper is investigated the development of multi-core systems and also is performed a comprehensive performance evaluation. Over the years their performance is the best compared to those before, however they have become more and more complex. Multi-core systems are still in the process of development and they provide to the most efficient computers the needed computation power. The main goal of this paper is to evaluate the performance of different available multi-core systems over single-core systems. In order to achieve this goal, two scheduling algorithms are implemented in order to schedule a Java language application by utilizing multithreading programming. The application is executed first in a single-core system and then in a multi-core system. In both systems has been measured the execution time which is a determinant parameter to compare the performance. The results show that the multi-core systems perform better but on the costs of complexity of the design and implementation
چکیده
در این مقاله توسعه سیستمهای چند هستهای بررسی شده و همچنین یک ارزیابی کارایی مقایسه ای انجام می شود. در طول سالها عملکردشان در مقایسه با آن هایی که قبلأ بود بهترین بود، با این حال آنها بیشتر و بیشتر پیچیده شده اند. سیستم های چند هسته ای هنوز در روند توسعه هستند و آنها کامپیوترهای کارآمدتر با قدرت محاسبات مورد نیاز ارائه کرده اند. هدف اصلی از این مقاله ارزیابی عملکرد سیستم های چند هسته ای موجود مختلف در مقابل سیستم های تک هسته ای است. به منظور رسیدن به این هدف، دو الگوریتم زمان بندی به منظور برنامه ریزی یک برنامه زبان جاوا با استفاده از برنامه نویسی چند نخی اجرا شده است. نرم افزار ابتدا در یک سیستم تک هسته ای و پس از آن در یک سیستم چند هسته ای اجرا شده است. زمان اجرا هر دو سیستم که یک پارامتر تعیین کننده برای مقایسه عملکرد است، اندازه گیری شده است. نتایج نشان می دهد که سیستم های چند هسته ای بهتر عمل می کنند، اما هزینه های پیچیدگی طراحی و پیاده سازی بالایی دارند.
1-مقدمه
سیستم های محاسباتی برای اولین بار با پردازنده های تک هسته اجرا شد. این واحد مسئول خواندن و اجرای دستورالعمل های برنامه بود. اولین ریزپردازنده توسط اینتل در اوایل دهه 1970 توسعه داده شد. این یک ماشین 4 بیتی به نام اینتل 4004 بود که توسط اینتل های 8008 و 8080 و 8086 دنبال شد. برای افزایش کارایی تک هسته ای، تکنیک های مختلف مانند خط لوله، چندنخی و افزایش سرعت کلاک به منظور اجرای وظایف سریعتر استفاده شده است. آخرین مورد به دلیل افزایش مصرف برق و انتشار حرارت در سطح بسیار بالا باعث مشکل شده است، بطوریکه پردازنده را ناکارآمد ساخته است [3]. این دلیل اصلی است که انگیزه طراحی و توسعه پردازنده های چند هسته بود. هسته های چندگانه در همان تراشه می تواند بسیاری از دستورالعمل در همان زمان اجرا کند، عملکرد کلی برای کاربردهای برنامه نویسی شده در محاسبات موازی را افزایش دهد....