Abstract
Visual impairment often entails changes in social relations. In order to identify supportive needs and provide tailored support, it is helpful to analyse these changes. Non-verbal methods have proven useful to facilitate this process but had so far not been available for visually impaired people. The Family Board, an established method of depicting social relations, was adapted for use by blind people and pilot-tested in this study. After adaptation and pretest, seven visually impaired adults undergoing rehabilitative treatment volunteered to participate in this qualitative pilot-study. Results showed that the method of the Family Board was well accepted and that the adapted board provides a feasible new non-verbal medium of communication for visually impaired people. The Family Board could be used to complement qualitative methods in further research on changes of social relations due to the loss of eyesight, to follow changes during coping and adaptation and to monitor effects of counselling
چکیده
اختلالات بینایی با تغییر در روابط اجتماعی همراه هستند. به منظور شناسایی نیازهای حمایتی و به تبع آن حمایت از این افراد لازم است این تغییرات مورد تجزیه و تحلیل دقیق قرار بگیرند. در همین راستا شواهد قابل قبولی در مورد سودمندی روش های غیر کلامی برای تسریع این فرآیند وجود دارد، اما چنین روش هایی برای افراد دارای اختلالات بینایی موجود نیستند. در مطالعه حاضر روش تخته خانوادگی به عنوان روشی مدوّن برای ترسیم روابط اجتماعی افراد نابینا معرفی شده و به صورت مقدماتی مورد بررسی قرار گرفته است. بعد از اتخاذ این روش و ارزیابی اولیه هفت فرد بزرگسال دارای اختلالات نابینایی که در برنامه درمانی توانبخشی شرکت داشتند به صورت داوطلبانه در این مطالعه مقدماتی کیفی حضور یافتند. نتایج نشان می دهد روش تخته خانوادگی روشی مقبول بوده و ابزاری آسان و کاربردی برای برقراری ارتباط غیر کلامی برای افراد دارای اختلالات بینایی ارائه می دهد. از این روش می توان در مطالعات آتی با محوریت بررسی تغییر در روابط اجتماعی به سبب نابینایی، بررسی تغییرات در مراحل رونویسی و سازگاری و نظارت بر تاثیرات مشاوره ای به عنوان مکمل روش های کیفی به نحو احسن استفاده کرد.
1-مقدمه
افراد به دلایل مختلفی به صورت نابینا متولد می شوند و یا در دوران کودکی یا در سالهای آتی بینایی خود را از دست می دهند. افراد مبتلا به اختلالات بینایی از نظر تشخیص، سن، کارکرد و روابط اجتماعی تفاوت زیادی با هم دارند (براس، هارو و اوبلونسکایا، 2007؛ بورمدی، بکر، هیل، وال و هیملسباخ، 2002؛ چارلز و مانتروپ، 2009؛ کلر، شرتزمن و استژی، 1999؛ روئی، 2008؛ تورستون، تورستون و مک لئود، 2010؛ وی، 2012). علاوه بر اکتساب مهارت های جدید جهت کنارآمدن با زندگی روزمره، تعیین اهداف جدید و جهت گیری حرفه ای و اجتماعی بخش جدایی ناپذیر سازگاری و حضور موثر در اجتماع است. معاشرت با دیگران و روابط اجتماعی دارای ارتباط تنگاتنگ با رفاه و کیفیت زندگی هستند...