عنوان ترجمه شده مقاله: تاثیرات حاد کشش ایستا و پویا بر تعادل، چابکی، زمان عکس‌العمل و زمان حرکت

The purpose of this study was to compare the acute effects of three different stretching protocols on balance, agility, reaction time and movement time of the upper limbs. Participants were thirty one female high school athletes (age = 17.3 ± 0.5 yr.). All participants performed one of the following protocols on different days: (a) 3 min jogging followed by 7 min static stretching (SS), (b) 3 min jogging followed by 7 min dynamic stretching (DS), and (c) 3 min jogging followed by 7 min of rest (NS). After the protocols participants performed the following tests: dynamic balance, 505 agility test, reaction time (time between a sound stimulus and release of a button) and movement time (movement of the upper extremity over a 0.5 m distance). The order of stretching protocols and performance tests were counterbalanced to avoid carryover effects. Repeated measures analysis of variance revealed significant main effects for all variables except reaction time. The DS protocol compared to SS performed significantly better in balance, agility and movement time. Additionally, the DS protocol compared to NS performed significantly better in agility. According to the results of the study, a DS protocol is more appropriate than SS for activities that require balance, rapid change of running direction (agility) and movement time of the upper extremities

چکیده

هدف این مطالعه، مقایسه تاثیرات حاد سه پروتکل کششی مختلف بر تعادل، چابکی، زمان عکس العمل و زمان حرکت اندام های فوقانی بود. آزمودنی ها شامل تعداد 31 ورزشکار زن دبیرستانی بودند (سن= 0.5± 17.3 سال). همه آزمودنی ها یکی از پروتکل های زیر را در روزهای مختلف انجام دادند: (a) 3 دقیقه دویدن آهسته (جاگینگ) پس از 7 دقیقه کشش ایستا (SS)، (b) 3 دقیقه دویدن آهسته پس از 7 دقیقه کشش پویا (DS) و (c) 3 دقیقه دویدن آهسته پس از 7 دقیقه استراحت (NS). پس از پروتکل ها، آزمودنی ها تست های زیر را انجام دادند: تعادل پویا، تست چابکی 505، زمان عکس العمل (زمان بین یک محرک صوتی و رها شدن یک میخ) و زمان حرکت (حرکت اندام تحتانی در یک مسافت نیم متری). شیوه انجام پروتکل های کشش و تست های عملکرد، به منظور جلوگیری از تاثیرات انتقالی متعادل شد. تجزیه و تحلیل اندازه های تکراری واریانس نشان دهنده تاثیرات عمده معناداری برای همه متغیرها بجز زمان عکس العمل بود. پروتکل کشش پویا در مقایسه با پروتکل کشش ایستا بطور معناداری در تعادل، چابکی و زمان حرکت عملکرد بهتری داشت. علاوه بر این، پروتکل کشش پویا در مقایسه با پروتکل NS بطور معناداری در چابکی عملکرد بهتری داشت. بر اساس نتایج این مطالعه، یک پروتکل کشش پویا در مقایسه با پروتکل کشش ایستا، برای فعالیت هایی که نیازمند تعادل، تغییر سریع در جهت حرکت (چابکی)، و زمان حرکت اندام فوقانی می باشند، بسیار مناسب تر است.

1-مقدمه

 دانش آموزان دبیرستانی اغلب تمرین خود را با یک پروتکل گرم کردن آغاز می کنند که بطور نوعی متشکل از یک یا دو دور دویدن آهسته در سالن ژیمناستیک به دنبال مجموعه ای از کشش های ایستا می باشد (Walter et al., 2011). عموما این عقیده وجود دارد که کشش ایستا (SS) پیش از تمرین موجب کاهش خطر آسیب و بهبود عملکرد می شود (Woods et al., 2007). با این حال، مطالعات اخیر نشان داده اند که کشش‌ ایستا پیش از تمرین سبب کاهش تولید نیرو و سرعت می‌شود...