عنوان ترجمه شده مقاله: سازگاری، مقابله و منابع خانوادگی: والدین کودکان مبتلا به ناتوانی های رشدی و مشکلات رفتاری

The present study used a Double-ABCX model to explore parental stress in 48 British families with children with developmental disabilities and behaviour problems in relation to certain child characteristics, resources, parents' perceptions and coping styles. Results indicated that the strongest predictors of parental stress were family coping style and parental internal locus of control. Parents who believed their lives were not controlled by their child with a disability and who coped by focusing on family integration, co-operation, and were optimistic tended to show lower overall stress. This study also examined parents' qualitative responses to questions concerning the stress they experience in dealing with friends, family, and doctors or other professionals. The emerging themes and clinical implications of these findings, methodological issues, and suggestions for future research are discussed

چکیده

پژوهش حاضر از یک مدل Double-ABCX استفاده کرد تا استرس والدی را در 48 خانواده بریتانایی که دارای کودکان مبتلا به ناتوانی های رشدی و مشکلات رفتاری را ارزیابی کرده و ویژگی های کودکان، منابع، ادراک والدین و مهارتهای مقابله ای آنها را بررسی کند. نتایج نشان داد که مهم­ترین پیش بینی کننده استرس والدین عبارت بود از مهارت های مقابله ای خانواده  و منبع کنترل دورنی والدین. والدینی که عقیده داشتند زندگی آنها با وجود فرزند معلول کنترل نمیشود و با تمرکز کردن روی اتحاد خانواده و همکاری خانواده با این مشکل مقابله کرده و نسبت به آینده خوش بین بودند، استرس کمتری داشتند. همچنین این پژوهش پاسخهای کیفی خانواده در مقابل استرسی که در برابر دوستان، خانواده، دکترها و دیگر متخصصان تجربه میکردند را مورد ارزیابی قرار داد. در این مقاله در مورد درون مایه ها، مباحث متدشناسی، و پیشنهاداتی که برای پژوهش های آینده مطرح می شود، صحبت خواهد شد.

1-مقدمه

هنگامی که کودکی با نوعی معلولیت زاده میشود، ماهیت غیرمنتظره و همیشکی این معلولیت سبب میشود که آسیب پذیری والدین در مقابل استرس افزایش یابد. شواهد زیادی وجود دارند که نشان میدهند والدین کودکان مبتلا به ناتوانی های رشدی (DD) در مقایسه با والدین کودکان سالم،؛ دچار استرس بیشتری هستند (هاستینگ، 2002؛ کنستانتارز، 1991؛ اسکورجی، ویلگوش و مک دونالد، 1998). از تظر تاریخی پژوهش ها نشان داده اند که والدین کودکان مبتلا به DD که استرس های بیشتری را تجربه میکنند مانند نیازهای خدماتی تامین نشده و مشکلات مالی، ممکن است نهایتا به آسیب شناسی و ناسازگاری منجر شود...