هدف این مطالعه جایگزینی کارکردهای ضروری پذیرنده های نوری در بیماران نابینا با استحاله شبکیه ارثی می باشد. یک دیوایس اندام مصنوعی میکروالکترونیکی، که توانش از طریق انتقال القایی زیرپوستی تامین می شود، و 1500 میکرو دیود نوری- تقویت کننده- الکترود را روی یک تراشه 9 میلی متر مربعی حمل می کنند، در 9 بیمار نابینا کاشته شدند. دریافت نور (8/9)، متمرکز کردن نور در یک نقطه (7/9)، شناسایی حرکت (5/9)، سرعت زاویه ای تا 35 درجه بر ثانیه، اندازه گیری حدت گریتینگ (6/9، تا 3.3 دور بر درجه) و اندازه گیری حدت بینایی با حلقه­ های C Landolt (2/9) تا تیزحسی بصری Snellen 20/546 (متناظر با دهگان 0.037 یا متناظر با 1.43 logMAR (حداقل زاویه رزلوشن)) از طریق کاشت زیرشبکیه ای بازیابی شدند. علاوه بر این، شناسایی، متمرکز کردن و تمایز اشیا به شدت بهبود یافت (n=8؛ p<0.05 برای هر زیرمجموعه) در آزمایشات تکرار شده در یک دوره 9 ماهه. سه شخص مورد آزمایش توانستند نامه ها را بخوانند و یک شخص مورد آزمایش توانست پس از آموزش در یک آزمایش انتخابی توانست بخواند. پنج شخص مورد آزمایش دریافت بصری با واسطه ایمپلنت و در گستره میدان بینایی 15 درجه گزارش کردند. آزمایشات کنترلی هر بار با خاموش بودن منبع تغذیه ایمپلنت انجام شد. این داده ها نشان میدهند که ایمپلنت های زیرشبکیه ای می توانند کارکرد بصری که برای زندگی روزمره مفید هستند را بازیابی کنند.

-1مقدمه

پذیرنده های نوری- مخروطی میله ای- در خارجی ترین لایه شبکیه نور را به یک جریان الکتریکی تبدیل می کنند که ورودی لایه دوم می باشد، به عبارتی اعصاب سلولی دوقطبی (شکل 1 آ وب). این سیگنال ها در شبکه عصبی شبکیه پردازش می شوند و از طریق  آکسون سلول گانگلیونی که تشکیل دهنده عصب نوری می باشد به هسته خم جانبی و کرتکس بینایی ارسال می شوند.

در بیشتر بیماری های شبکیه ای ارثی، مانند رتینیت پیگمنتوزا، پذیرنده های نوری به طور تدریجی رو به اضمحلال می روند، و معمولا باعث نابینایی در بزرگسالی می شوند، و هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد…

میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید