Background and aims: Returning to work after periods of sick-leave due to chronic pain problems, involve a number of situations of interpersonal nature (e.g. meeting supervisors/insurance companies to adapt work setting to present functional level, receive help from colleagues, express pain, etc.). Since chronic pain has shown co-morbidity with social anxiety, it is of interest to investigate restraining factors in return to work among chronic pain sufferers from a social perspective. Catastrophizing is identified in both pain and social anxiety as a mechanism that might fuel a continuous bias in how situations are perceived (threat) and by hindering the development of functional behavior strategies. The presence of social anxiety in chronic pain patients might be seen as a stressor that limits the individuals’ ability to effectively communicate pain-related needs to colleagues, and/or employers and therefore act as a hindering factor in return-to-work. Hence, the overall aim of this study was to examine the relationship between social anxiety, pain catastrophizing, and perceived ability to communicate pain-related needs to the work environment in a clinical pain population

Methods: The study employed a cross-sectional design and involved 247 individuals with chronic pain (82.3% women; Mage = 44 years). Measures included the Pain catastrophizing Scale, the Social Phobia Screening Questionnaire and the communication of pain-related needs-subscale of the Return-To-Work Self-efficacy Questionnaire. Analyzes were run to examine whether social anxiety moderated the relation between pain catastrophizing, and perceived ability to communicate pain-related needs while controlling for pain severity/interference and sick leave

Results: Social anxiety and pain catastrophizing correlated positively with each other and negatively with perceived ability to communicate pain-related needs. No support was obtained for a moderating effect of social anxiety. However, social anxiety and pain interference were each significant predictors of the individual’s confidence in being able to communicate pain-related needs to the work environment

Conclusions: In the context of pain and work-related communication, symptoms of social anxiety was identified as being of similar importance to the outcome as pain interference, while pain severity was not associated with the individual’s confidence in communicating one’s pain-related needs

Implications: The results implicate that fears relating to pain-related social situations at work might be central in the process of return-to-work and rehabilitation in chronic pain

چکیده

زمینه و هدف: برگشت به کار بعد از دوره های مرخصی استعلاجی در نتیجه مشکلات (مربوط به) درد مزمن، تعدادی موقعیت های دارای ماهیت میان فردی را شامل می شود (برای مثال ملاقات با ناظران/شرکتهای بیمه برای جور کردن محیط کاری با سطح کارکردی فعلی، دریافت کمک از همکاران، شرح دادن درد، و غیره). به دلیل اینکه اثبات شده است درد مزمن با اضطراب اجتماعی همبودی دارد، بررسی عوامل بازدارنده برای برگشت به کار در میان افراد مبتلا به درد مزمن از جنبه روانشناسی جالب توجه است. فاجعه سازی هم در درد و هم در اضطراب اجتماعی به عنوان مکانیزمی شناخته شده است که ممکن است محرک سوگیری مداوم در چگونگی ادراک موقعیتها باشند(تهدید) و مانع رشد راهبردهای رفتاری کارآمد شود. وجود اضطراب اجتماعی در بیماران دارای درد مزمن ممکن است به عنوان استرس آوری دیده شود که توانایی فرد برای اینکه به طور موثری نیازهای مرتبط با درد را به همکاران و یا کارفرما ابلاغ کند ، محدود کند و بنابراین به عنوان عامل بازدارنده در برگشت به کار عمل کند. بنابراین هدف کلی این مطالعه این بود که رابطه بین اضطراب اجتماعی، فاجعه سازی درد و توانایی ادراک شده برای ابلاغ نیازهای مرتبط با درد در محیط کار را در افراد دارای درد بالینی بررسی کند.

روش ها:  این تحقیق طرح مقطعی را به کار برد و 247 فرد دارای درد مزمن را در بر می گرفت (83% زن؛ سن میانگین=44 سال). مقیاس ها شامل مقیاس فاجعه سازی درد، پرسشنامه غربالگری فوبیای اجتماعی و مقیاس فرعی ابلاغ نیازهای مرتبط با درد پرسشنامه خودکارآمدی بازگشت به کار می شد. تحلیلها اجرا شدند تا بررسی کنند که آیا اضطراب اجتماعی رابطه بین فاجعه سازی درد و توانایی ادراک شده برای ابلاغ نیازهای مرتبط درد را تعدیل می کند در حالیکه رهایی از بیماری و شدت/تداخل درد کنترل می شد.

نتایج: اضطراب اجتماعی و فاجعه سازی درد به طورمثبت با یکدیگر و به طورمنفی با توانایی ادراک شده برای ابلاغ نیازهای مرتبط با درد همبستگی داشت. هیچ تاییدی برای اثر تعدیل کننده اضطراب اجتماعی بدست نیامد. هرچند، اضطراب اجتماعی و درد هر یک پیش بینی کننده معنادار اعتقاد فردی به قادر بودن برای ابلاغ نیازهای مرتبط با درد در محیط کار بود.

نتیجه گیری: در زمینه درد و ارتباط مرتبط با کار، نشانگان اضطراب اجتماعی تشخیص داده شد که به اندازه تداخل درد  دارای اهمیت یکسان است، در حالیکه شدت درد با اعتماد فرد به ابلاغ نیازهای مرتبط با درد شخصی مرتبط نبود.

دلالت ها: نتایج دلالت براین دارد که ارتباط ترسها با موقعیتهای اجتماعی مرتبط با درد در محیط کار ممکن است نقش محوری در فرآیند بازگشت به کار و بازتوانی در درد مزمن داشته باشد.

1-مقدمه

در حدود یک پنجم از مردم اروپا درد مزمن را گزارش داده اند (1،2)، این بیماری منتج به هزینه های اجتماعی قابل ملاحظه ای برای رهایی از بیماری، فقدان نیروی کار و مداخلات درمانی می شود (3). در سوید، درد عضلانی استخوانی علایم عمده مرخصی استعلاجی و بازنشستگی زود را تشکیل می دهد (4). جدا از محدودیتهای کارکردی مرتبط با درد، افراد دارای درد پایدار، معمولا" مشکلات هیجانی همآیندی نظیر اضطراب و افسردگی را گزارش می کنند (5). افراد دارای درد مزمن معمولا مشکلات هیجانی همآیند نظیر اضطراب و افسردگی را گزارش می کنند که یک بار اضافی هم بر فرد مبتلا و هم برای جامعه به لحاظ هزینه های اضافی در نتیجه ناتوانی و شکستهای درمان تحمیل می کند...