عنوان ترجمه شده مقاله: درباره محلی سازی نانوذرات رُس در ترکیب نانوکامپوزیت‌های پلی‌پروپیلن / پلی (لاکتیک اسید) و ارتباط آن با ویژگی‌های مکانیکیِ آن

چکیده

در این مقاله، دو سیستم نانوکامپوزیتیِ سه تایی پلی‌پروپیلن (PP) / پلییل‌اکتید (PLA) / خاک رس- یعنی سیستم‌های غنی از  PP و غنی از PLA که هر یک محتوی مقادیر مختلفی از دو نوع خاک رس بودند- با استفاده از روش اختلاط مذاب یک مرحله‌ای در اکسترودر پیچی دوقلو تولید شدند. ریزساختار سیستم‌های توسعه داده شده، با خواص کششی و خواص ضربه‌خوری (چکش‌خواری) آنها ارتباط داده شد. برای پیش‌بینی محلی‌سازی نانوذرات رس در آمیخته‌ها، از محاسبات تئوری با استفاده از ضرایب ترشدگی استفاده شد.  در سیستم‌های غنی از PLA  و PLA ، غالباً  نانوذرات به طور کامل در داخل فاز PLA قرار می‌گیرند که این نتیجه، در توافق بسیار خوبی با پیش‌بینی‌های انجام شده می‌باشد. افزودن ماده‌ی سازگار‌ساز، منجر به محلی‌سازی/مکان‌یابی نانوذرات در سطوح مشترک آمیخته‌ها/مخلوط‌ها  می‌شود. از روی طیف پرتو ايكس با زاويه باز(WAXS)  می‌توان به این نتیجه رسید که استفاده از خاک رس، منجر به ایجاد ساختارهای میان‌لایه‌ای در هر دو سیستم می‌شود. افزایش چقرمگی ضربه‌ای مخلوط نانوکامپوزیت‌های سازگار شده- در مقایسه با مخلوط‌های سازگار نشده- به تضعیف گسستگی سطح مشترک در حضور نانوذرات جایابی/ موقعیت‌یابی شده/ محلی‌شده در سطح مشترک نسبت داده می‌شود.

1-مقدمه

امروزه، اسید پلی‌لاکتیک (PLA) بدلیل قابلیت تجزیه‌ی زیستی، تجدیدپذیر بودن و خواص قابل مقایسه با پلیمرهای مبتنی بر نفت به میزان زیادی مورد توجه قرار گرفته است. یکی از مهمترین ملاحظات و مشکلات در استفاده از پلیمرهای زیست‌تجزیه‌پذیر، دفع آنها پس از استفاده نهایی و چرخه عمر محصول است. استفاده از پلاستیک‌های زیست‌تجزیه‌پذیر، یکی از راه‌حل‌های جایگزین برای رفع این مشکل زیست‌محیطی است….