چکیده
اکسیداسیون دما پایین زغالسنگ یک منبع گرمایی است که مسئول خود گرمایش و احتراق خود به خودی زغالسنگ است. این پدیده مشکلات زیادی را در صنایع مرتبط با زغالسنگ تحمیل کرده است. تلاش برای درک این پدیده توسط محققان قبلی پیشرفت چشمگیری داشته است. اکسیداسیون زغالسنگ در دماهای پایین مستلزم مصرف اکسیژن و تشکیل محصولات اکسیداسیون گاز و جامد است. این فرآیند عمدتا تحت تأثیر دما، تاریخچه اکسیداسیون زغالسنگ، خواص زغالسنگ، توزیع اندازه ذرات زغالسنگ و غیره است. در این مقاله، درک فعلی از پدیده خود گرمایش و احتراق خود به خودی زغالسنگ همراه با مدل‌های مختلف تجربی و عددی برای پیش‌بینی خصوصیات گرمایش زغالسنگ مورد بحث قرار گرفته است. این مقاله به موقعیت جهانی مطالعات انجام شده توسط دانشگاهیان، موسسات تحقیقاتی و صنایع در مورد احتراق خود به خودی زغال و آتش‌سوزی‌های معادن زغالسنگ متمرکز شده است. در این چارچوب، تکنیک های احتراق خود به خودی به طور کلی برای پیش‌بینی استعداد احتراق خود به خودی زغالسنگ مورد بررسی قرار گرفت. این تکنیک‌ها در کاربرد خود به خوبی مشهور هستند، اما هیچ روش خاصی به عنوان روش استاندارد برای پیش‌بینی استعداد احتراق خود به خودی تبدیل نشده است. برای مشخص کردن برخی مسائل قریب‌الوقوع و دستیابی به درک کامل‌تری از این پدیده، همچنان به مطالعات بیشتری نیاز است.
1-مقدمه
احتراق خود به خودی یکی از مسائل مهم در زنجیره ارزش زغالسنگ است [5-1]. خودگرمایش زغالسنگ هنگامی آغاز می‌شود که میزان اکسیژن هوا برای پشتیبانی از واکنش بین زغالسنگ و اکسیژن کافی باشد. گرمای تولیدشده توسط اکسیداسیون دما پایین زغالسنگ به حد کافی در اثر رسانایی یا همرفت تلف نمی‌شود که این امر موجب افزایش دما در توده زغال می‌شود...