Abstract
Previous studies have acknowledged the ineffectiveness of enterprise policy. However, the reasons for its ineffectiveness remain a matter for debate. This study examines the extent to which the ineffectiveness of enterprise policy can be attributed to the way it has been implemented. Interviews with central government policy-makers, Regional Development Agency staff and business development managers in local enterprise agencies during the Labour administration (2007–2010) revealed that the implementation process of enterprise policy initiatives is complex and confusing, with fragmented relationships between the actors involved. The abundance of enterprise policy initiatives being delivered at the time, the absence of clearly defined objectives, the limited emphasis on the delivery of business support and the lack of measurement and evaluation combined to create an unnecessarily complicated process of enterprise policy implementation which, in turn, reduced its effectiveness
چکیده
مطالعات قبلی ناکارآمدی سیاست های سازمانی را تصدیق کرده اند. با این حال، دلایل ناکارآمدی آن هنوز موضوع بحث است. این مطالعه به بررسی میزان ناکارآمدی سياست های سازمانی نسبت به نحوه اجرای آن ها می پردازد. مصاحبه با سیاست گذاران دولت مرکزی، کارکنان آژانس توسعه منطقه ای و مدیران توسعه کسب و کار در سازمان های شرکت محلی در زمان دولت حزب کارگری (2007-2010) نشان داد که روند اجرای طرح های سیاست های سازمانی پیچیده و گیج کننده و درگیر روابط تکه تکه شده بین کنشگران است. وفور ابتکارات سیاست های سازمانی که در آن زمان تفویض داده شده بود، عدم وجود اهداف روشن تعریف شده، تاکید محدود در تفویض کسب و کار و عدم اندازه گیری و ارزیابی مناسب با ایجاد یک فرآیند غیر ضروری پیچیده در اجرای سیاست های سازمانی را نشان داد که به نوبه خود موجب کاهش اثربخشی سازمان گردید.
1-مقدمه
کارآفرینی یکی از دلایل اصلی توسعه اقتصادی و اجتماعی است (آدرچ و بک من، 2007؛ دو و کیم، 2014). در انگلستان، پس از انتشار گزارش بولتون (1971)، از سالهای دهه 1970، انواع مختلفی از سیاست های سازمانی پس از انتشار گزارش بولتون (1971) وجود داشته است. دهه 1970، مرحله ی در حال ظهور بود که به معرفی سیاست های سازمانی برای حل مشکلات بازار در مشاوره و پشتیبانی از کارآفرینان و شرکت های کوچک و متوسط پرداخت (بنت، 2008؛ بلکبرن و شاپر، 2012). اوایل دهه 1980، طرح هایی برای تشویق سرمایه گذاران با انگیزه های مالی مانند طرح مزایای سازمانی و طرح تضمین وام برای پیشبرد رشد اقتصادی و ایجاد اشتغال در نظر گرفته شد (گرین، 2002؛ هارت، 2003). در دهه 1990، بر روش پشتیبانی "ملایم تر" در قالب اعلامیه، مشاوره، اطلاعات و آموزش ارائه شده از طریق زنجیره شرکت های کوچک و متوسط که پتانسیل رشد را نشان دادند، تأکید شد (گرین و همکاران، 2004؛ گرینand پتال، 2013). از اواخر دهه 1990، انگلستان رویکرد متعادل تری با بهبود بهره وری و در عین حال اولویت دادن به شمول اجتماعی پیدا کرده است (گرین و پاتل، 2013). با این حال، با وجود سه نسل از سیاست های سازمانی، در تلاش برای ایجاد اقتصادهای کسب و کار کوچک پایدار در سراسر انگلستان، شکست های سخت و خسته کننده ای وجود دارد...