Abstract
Since the forefront invention of Polyethylene and Polyvinyl chloride (PVC), it has been spasmodically used in every possible purpose which is biologically non-degradable and has a blimp environmental problem leading astringent environmental impact. Nevertheless, for such property of sustainability the polyethylene and PVC have been reused in the field of transportation engineering for enhancing the property of asphalt binder, since for having a desirable binding property. At the same time the recycling of waste polyethylene and PVC can save disposal sites and reduce the amount of inert drawn from quarries. In this investigation, waste polyethylene and PVC as the sort of polymer is used to investigate the potential prospects to enhance asphalt mixture properties and to check the design criteria of asphalt mixture using this two modifier at optimum binder content. The investigation concentrated on the test of modified binder properties and Marshall mix design was used, first to determine the optimum binder content and then further to test the modified mixture properties. The tests include the determination of unit weight, stability, flow and voids characteristics. Some of the measured properties of asphalt mixture with the modifier used in this study were within the acceptable recommended limits. On the basis of experimental results, it is concluded that the asphalt mixtures with waste polyethylene modifier up to 10% and waste PVC modifier up to 7.5% can be used for flexible pavement construction in a warmer region from the standpoint of stability, stiffness and voids characteristics
چکیده
از زمان اختراع پلی اتیلن و پلی وینیل کلراید (PVC)، از این مواد متناوبا در کاربردهایی که از لحاظ بیولوژیکی غیر قابل تجزیه باشد و باعث به وجود آمدن اثرات زیست محیطی می شود، استفاده شده اند. با این اوصاف، از پلی‌اتیلن و PVC به علت داشتن خواص نسبتا پایداری که دارند می توان در حوزه ی مهندسی حمل و نقل برای افزایش خواص چسپناکی آسفالت، استفاده کرد. همزمان با بازیابی ضایعات پلی‌اتیلن و PVC می توان از مواد موجود در سایت های دفع زباله استفاده کرده و بکارگیری مواد خام معدنی را به کمترین مقدار خود رساند. در این تحقیق، از ضایعات پلی اتیلنی و PVC به عنوان یک ماده ی پلیمری برای بررسی پتانسیل بالقوه ا‌ی که این ضایعات در بالا بردن خواص مخلوط های آسفالتی و ارزیابی معیارهای طراحی آن با استفاده از این دو ماده ی اصلاح کننده، جهت افزایش خواص چسپناکی آسفالت استفاده شده است. این تحقیق بر روی خواص مواد اصلاح‌کننده آستر، متمرکز شده و از روش طراحی اختلاط مارشال استفاده کرده است. در این تحقیق ابتدا مقدار بهینه ی مواد آستر، تعیین شده و سپس آزمایش های بیشتر بر روی خواص مخلوط های اصلاح شده انجام شده است. این آزمایش ها شامل تعیین وزن واحد، پایداری، ویژگی حفره ها و تست روانی می باشد. بعضی از خواص اندازه‌گیری شده از مخلوط های آسفالتی با مواد اصلاح کننده که در این مطالعه استفاده شده است، در محدودیت های پیشنهاد شده قابل قبول بودند. بر اساس نتایج تجربی، می توان نتیجه گرفت که مخلوط های آسفالتی با مواد اصلاح‌کننده ی پلی اتیلنی بیش از 10% و با مواد اصلاح کننده ی PVC بیش از 7.5% را می توان جهت ساخت روسازی معابر در مناطق گرم از نقطه نظر مشخصات ثبات، سفتی و ویژگی های حفره به کار برد.
1-مقدمه
نسبت و خواص اجزا (آستر، سنگدانه و مواد افزودنی) در طراحی مخلوط آسفالتی تا حد زیادی به عملکرد آن ها بستگی دارد. در میان این اجزا، آستر از اهمیت نسبتا بالاتری برخودار است به طوری که می‌توان با اضافه کردن نسبت مطلوبی از مواد افزدونی مختلف؛ درجه ی نفوذ نرمال قیر را اصلاح کرد. به تازگی، با مطالعات زیادی تلاش شده است تا با اضافه کردن مواد مختلف افزودنی خواص مکانیکی و فیزیکی آسفالت را بهبود دهند. پلیمر‌ها یکی از این مواد افزودنی است...