Abstract
Construction process of span-by-span in situ concrete decks built with travelling scaffolding is being modified in order to shorten the time of completion. In order to do so, compact splicing between cast phases is needed to enable the movement of internal formworks. As this reinforcement detailing is not covered by standards, this paper presents an original experimental research program evaluating the structural behavior of such construction joints under shear stresses. To evaluate the robustness of such planes between phases, shear strength has been evaluated under two conditions, flexurally uncracked and flexurally cracked joints. This last test series aims to evaluate the possible deleterious effects of transverse bending moments. Material has been also taken as a variable, testing normal strength concrete, self compacting concrete and high strength concrete. Results show the reliability of this unconventional splices as well as their strength
چکیده
فرآیند ساخت عرشه های بتنی درجای دهانه به دهانه که با داربست متغیر ساخته می شوند به منظور کوتاه کردن زمان اجرا اصلاح می شود. به این منظور، وصله کاری فشرده ای بین فازهای طرح برای قادر ساختن حرکت چارچوب های داخلی مورد نیاز است. چون این جزئیات آرماتور از طریق استانداردها پوشش داده نمی شود این مقاله یک برنامه تحقیقاتی تجربی اوریجینال ارائه می کند که رفتار سازه ای چنین اتصالات ساختی را تحت تنش های برشی ارزیابی می کند. برای ارزیابی استحکام چنین صفحاتی بین فازها، مقاومت برشی تحت دو شرط ارزیابی شده است: اتصالات ترک نخورده خمشی و ترک خورده خمشی. این مجموعه های آزمایشی اخیر به دنبال ارزیابی اثرات مضر احتمالی ممان های خمشی عرضی هستند. مواد هم چنین به عنوان یک متغیر در نظر گرفته شده اند که در بتن با مقاومت بالا، بتن خود متراکم و بتن با مقاومت بالا آزمایش می شوند. نتایج قابلیت اعتماد این وصله های نامرسوم و هم چنین مقاومت آنها را نشان می دهند.
1-مقدمه
این کار مفاهیم سازه ای مربوط به اصلاح فرآیند درجای بتن ریزی مرسوم پل های اجراشده به صورت دهانه به دهانه را با داربست متحرک مطالعه می کند. روش جدید که به طور دقیق توسط دیاز دی تران و همکاران [1] تشریح شده است به دنبال بدست آوردن مقطع عرضی خود نگهدار بعد از اولین فاز بتن ریزی است. این امکان پیش تنیده کردن اولین فاز و حرکت چارچوب را به دهانه بعدی فراهم می کند در حالی که فاز بتن ریزی دوم خارج از مسیر بحرانی رخ می دهد (شکل 1). چنان چه از شکل 1 دیده می شود اتصالات ریزشی در دال فوقانی بین دو جان واقع می شوند. روش پیشهادی ملزم به استفاده از وصله های فشاری بین فازهای مختلف می کند که امکان یک حذف ساده از چارچووب داخلی را بعد از اولین فاز بتن ریزی فراهم می کنند. چنین وصله های حلقه ای با استانداردهای جاری پوشش داده نمی شوند. به علت موقعیت آن، اتصالات بین فازها اساسا تحت برش و خمش عرضی تنش میانی واقع می شوند...