Abstract
Design reviewers make judgments based on their opinion of how physical features influence the evaluative quality of the building and its surroundings. What features evoke favorable evaluative responses? Although some people may view aesthetics as qualitative and idiosyncratic, researchers have continued in their search for general principles. This article reviews that research, with particular attention to building exteriors. The article defines and examines three kinds of aesthetic variables-formal, symbolic, and schemas. It highlights the importance of enclosure, complexity, and order as formal variables, of style as a symbolic variable, and of atypicality in relation to schemas. It discusses the relationship of these variables to evaluative response. As different kinds of evaluative responses may be appropriate and desirable for different kinds of places, this article considers the dimensions of evaluative response. The analysis suggests that design review seeking pleasantness should encourage order, moderate complexity, and elements of "popular" styles; design review seeking excitement should encourage high complexity, atypicality, and low order; and design review seeking calmness should encourage high order and naturalness. Acknowledging potential variability across contexts, this article offers aesthetic programming and evaluation as alternate ways to develop and refine guidelines for design review
چکیده
منتقدین طراحی بر مبنای نظرشان دربارهی نحوه ی تاثیر ویژگی های فیزیکی بر کیفیت ارزیابی کننده ی ساختمان و محیط اطرافش، قضاوت میکنند. چه ویژگی هایی باعث میشوند که واکنشهای ارزیابی کننده مطلوب باشد؟ هرچند برخی مردم ممکن است زیبایی را مسئله ای کیفی و سلیقه ای بدانند ولی محققان به کاوش شان برای یافتن اصول کلی زیبایی ادامه داده اند. در این مقاله، در واقع نتایج آن تحقیقات با تاکید ویژه بر ظاهر بیرونی ساختمان مورد بازبینی قرار میگیرد. در این مقاله، سه نوع از متغیرهای زیبایی– یعنی متغیرهای فرم، نمادین و طرح – مورد بررسی قرار میگیرند. در اینجا، اهمیت محدوده، پیچیدگی و نظم، تحت عنوان متغیرهای فرم مورد بررسی قرار میگیرد؛ همچنین به سبک تحت عنوان متغیر نمادین، و به بی قاعدگی تحت عنوان متغیر طرح پرداخته شده و درباره ی رابطه ی این سه متغیر با واکنش های ارزیابی کننده بحث میشود. از آنجا که انواع متفاوت واکنش های ارزیابی کننده ممکن است برای مکان های مختلف مناسب باشند، در این مقاله، ابعاد واکنش ارزیابی کننده در نظر گرفته میشود. در این تحلیل پیشنهاد میشود که آن نوع بازبینی طرح که به دنبال مطلوبیت باشد، باید نظم را تقویت کرده و المانهای سبکهای "محبوب"، و پیچیدگی را تعدیل کند. همچنین آن نوع بازبینی طرح که به دنبال هیجان باشد، باید پیچیدگی، غیر معمول بودن و بی نظمی را تقویت کند. به علاوه نوعی از بازبینی طرح که به دنبال آرامش باشد باید قاعده مندی و نظم و طبیعی بودن را تقویت کند. این مقاله، با اذعان به وجود تغییرپذیری بالقوه در بافت، پیشنهاد میکند که به جای توسعه و تصحیح دستورالعمل های بازبینی طرح، ارزیابی و برنامه ریزی زیبایی شناسانه انجام شود.