تولید آلیاژ حافظه دار Ni-Ti به روش پودر و بررسی خواص آن
این تحقیق در رابطه با تولید آلیاز نیکل-تیتیانیوم به روش پودر بوده و در ادامه می توانید فهرست مطالب و بخشی ار مقدمه تحقیق " تولید آلیاژ حافظه دار Ni-Ti به روش پودر و بررسی خواص آن" را ملاحظه کنید.
فهرست مطالب
1-1. تاريخچه ای از آلياژهاي حافظه دار
1-2. مشخصه های کریستالی آلياژهاي حافظه دار نیکل-تیتانیم
1-2-1.حافظه داری و سوپرالاستیسیته
1-2-2.دماهاي تغيير فاز
1-3.روش های ساخت نیکل-تیتانیم
1-3-1. ذوب با کوره القایی
1-3-2. متالورژی پودر
1-3-2-1 روش سنتزاحتراقي
1-3-2-2 . تف جوشی متداول همراه با فضاساز موقت
1-4. جايگاه نيكل - تيتانيم متخلخل به عنوان ماده‌اي در مهندسي استخوان
1-5.خواص مكانيكي آلياژ نیکل-تیتانیم
1-6. مواد نانو
1-6-1. فرآیند آلیاژسازی مکانیکی
1-7. فشرده سازی و تف جوشی پودرهای نانو ساختار
1-8. نانوساختار نایتینول
منابع و مراجع
تاريخچهای از آلياژهاي حافظهدار
اولين گزارشات از كشف اثر حافظهداري مواد در دهه 1930 ارائه شد. در سال 1932 اولاندررفتار شبه كشساني را در آلياژ Au-Cd كشف كرد. در سال 1938 گرينينگر تشكيل شدن و ناپديد شدن فاز مارتنزيت در اثر كاهش و افزايش دما را در آلياژ Cu-Zn مشاهده كرد. پديدة اصلي حافظهداري در اثر رفتار ترموالاستيك فاز مارتنزيت يك دهه بعد يعني در سال 1949 توسط كورجو موف و خاندروس گزارش شد.[1]
آلیاژ نایتینول را در سال 1959 اولين بار ويليام جي. بوهلر درجريان تحقيقي براي بررسي آلياژهاي نيكل- تيتانيم و رسم نمودار فازي آنها در آزمايشگاه نيروي دريايي آمريكا كشف کرد. بوهلر كه متوجه خواص ويژه اين آلياژ شده بود تحقيقات و آزمايشات گسترده اي را بر روي آن آغاز كرد و آن را نايتينول نام نهاد كه نامي بر گرفته از عناصر تشكيل دهنده آلياژ و محل كشف آن بود. اما تا دو سال بعد خاصيت حافظه داري آن از ديد همگان پنهان بود. در سال 1961 و در جريان يك كنفرانس، او نمونه سيمي از اين آلياژ تهيه كرد و آن را تا زد تا مقاومت به خستگي آن را به حضار نشان دهد. در حاليكه اين نمونه بين حضار دست به دست مي چرخيد دكتر ديويد اس. مازي از روساي بوهلر سعي كرد با استفاده از فندك پيپش اثر حرارت را بر اين آلياژ ببيند. در اين هنگام بود كه ناگهان سيم به شكل اوليه خود بازگشت و همه از خاصيت حافظه داري آن شگفت زده شدند.
از آن زمان تاكنون مطالعات فراواني جهت شناخت مكانيزم رفتار اين آلياژ انجام گرفته است. اولين كوششها جهت استفاده از نايتينول به عنوان يك ماده كاشتني توسط جانسون و الكساندري در سال 1968 صورت گرفت. استفاده از نايتينول براي كاربردهاي پزشكي اولين بار در دهه 1970 گزارش شد (كاترايت 1973، كستلمن 1976 و سيمون در سال 1977) در اوايل دهه 1980 اين ايدهها توجه بيشتري را به خود جلب كرد و براي نخستين بار به طور عملي براي برخي از كاربردهاي ارتوپدي بهكار گرفته شد. اما تنها در اواسط دهه 1990 بود كه اين آلياژ به طور گسترده جهت استفادههاي پزشكي به بازار عرضه شد....