ورزش اجباری قبل و بعد از القای 6-هیدروکسی دوپامین از مسیر نیگرواستریاتال عدم تقارن رفتاری را در موشهای صحرایی مدل همی پارکینسونی بهبود نمی بخشد.
مطالعه بر روی ورزش کردن قبل و بعد از پارکینسونیسم القا شده توسط سم یافته های امیدوارکننده ای در مورد عدم تقارن حرکتی در موشهای صحرایی بالغ 6 هیدروکسی دوپامین گزارش کرده اند (یعنی تاثیر ورزش قبل از اینکه موشها با 6 هیدروکسی دوپامین پارکینسونی شوند و یا اینکه توسط 6 هیدروکسی دوپامین پارکینسونی شوند سپس ورزش کنند) . اگرچه مطالعات اخیر نتایج درهم (مختلط) بیشتری داشته است. بنابراین هدف از این مطالعه برای بررسی بیشتر مفهوم ورزش بود. ورزش اجباری خاص به عنوان یک محافظت کننده نورونی وقتی که 6 هیدروکسی دوپامین به عنوان القا کننده پارکینسون اجرا شد، در نظر گرفته شده است، برای کشف این موضوع 2 آزمایش انجام شد: آزمایش 1- ورزش کردن قبل از ضایعه 6 هیدروکسی دوپامین و آزمایش 2- ورزش کردن بعد از ضایعه 6 هیدروکسی دوپامین. در آزمایش اول موشها به طور تصادفی به یکی از دو گروه آزمایش که در طی 4 هفته انجام شد اختصاص داده شدند. یک گروه تحت شرایط ورزش اجباری قرار گرفتند و گروه دیگر ورزش نکردند و به عنوان گروه کنترل (شاهد) در نظر گرفته شدند، سپس بعد از این شرایط آزمایش، 6 هیدروکسی دوپامین به دسته پیش مغز میانی سمت راست تزریق شد. در آزمایش دوم موشها ابتدا با 6 هیدروکسی دوپامین تزریق شدند و سپس به طور تصادفی به یکی از گروههای آزمایشی یعنی گروهی که ورزش اجباری داشتند و یا گروهی که ورزش نکردند اختصاص یافتند. نتایج در هر دو آزمایش هیچ تفاوتی از نظر آزمون رفتارهای حرکتی مانند (چرخش آپومورفین، عدم تقارن محل اندامهای جلویی و پرورش اکتشافی) بین گروه ورزش اجباری و گروهی که ورزش نکردند را نشان نمی دهد. بر اساس نتایج به دست آمده و مطالب واضح در مورد بدن نشان می دهد که استرسی که ناشی از شوک تحریک کننده دویدن اجباری ایجاد می شود اثرات رفتاری مفید را از بین می برد، علاوه بر این ممکن است یک هفته تاخیر در اجرای پروتکل ورزش اجباری در آزمایش دوم ممکن است از بهبود رفتاری جلوگیری کند.