عنوان ترجمه شده مقاله: طراحی برای دیوارهای سازه ای بتن آرمه مقاوم در برابر زلزله

The work presented is concerned with the application of the compressive force path (CFP) method for the design of earthquake resistant reinforced concrete structural walls. It is based on a comparative study of the results obtained from tests on structural walls under cyclic loading mimicking seismic action. Of the walls tested, half have been designed in accordance with the CFP method and the remainder in accordance with the provisions of euro-codes 2 and 8. The results obtained show that both methods of design adopted lead to solutions which satisfy the requirements of current codes for structural performance in all cases investigated. Moreover, the solutions obtained from the application of the CFP method result in a significant reduction of the amount of stirrup reinforcement placed at the critical lengths of the walls’ vertical edges. In fact, such reinforcement is not specified by the latter method for the case of walls with a span-to-depth ratio smaller than 2.5; for the case of walls with a shear span-to-depth ratio larger than 2.5, not only is it placed over a length which is considerably smaller, but also its spacing is significantly larger, than the code specified values

چکیده

تحقیق حاضر با کاربرد روش "مسیر نیروی فشاری" (CFP) برای طراحی دیوارهای سازه ای بتن آرمه مقاوم در برابر زلزله مرتبط است.این تحقیق بر اساس یک مطالعه ی مقایسه ای نتایج به دست آمده از آزمایش ها بر روی دیوار های سازه ای تحت بار گذاری چرخه ای (متناوب) که در واقع تقلید رفتار لرزه ای است، صورت گرفته است.نیمی از دیوار های مورد آزمایش قرار گرفته با استفاده از روش (CFP) و باقی مانده بر طبق مفاد  آیین نامه های اروپا با کد های 4 و 8 طراحی شده اند.نتایج بدست آمده نشان داد که هر دو این روش های طراحی اتخاذ شده به راه حل هایی منجر می شوند که ملزومات آیین نامه های فعلی را برای کارآیی سازه ای در تمامی موارد مورد بررسی قرار گرفته برآورده می کنند.علاوه بر این ، نتایج بدست آمده از به کار بردن روش (CFP) به کاهش قابل توجه مقدار خاموت های قرار گرفته در طول های بحرانی لبه های عمودی دیوارها منجر میشود.در واقع چنین تقویت شدگی با استفاده از روش دوم در مورد دیوار های با نسبت دهانه به عمق کمتر از 2.5 مشخص نمی شود.در مورد دیوار هایی که نسبت دهانه ی برشی به عمق بزرگتر از 2.5 دارند نه تنها تقویت شدگی در طولی که به طرز قابل ملاحظه ای کوچکتراست، قرار داده شده است، بلکه فاصله ی بین آن ها هم در مقایسه با روش بهره گیری از آیین نامه ها بزرگتر است.

1-مقدمه

مفاد فعلی برای طراحی دیوار های بتن آرمه ی مقاوم در برابر زلزله سه نوع تقویت شدگی را مشخص می کنند: (1) تقویت شدگی عمودگی که ظرفیت خمشی مطابق با ظرفیت باربری حداقل برابر با بار طراحی را تامین میکند (2) تقویت شدگی افقی جان در یک مقدار کافی برای جلوگیری از گسیختگی برشی قبل از آن که ظرفیت انعطاف پذیری حاصل بشود (3) تقویت شدگی توسط خاموت بمنظور شکل دادن به المان های ستون پنهان (CC) که قادر به برآورد کردن نیازمندی های آیین نامه برای تامین شکل پذیری می باشند و بتن را در طول دو لبه ی عمودی دیوار محصور می کند [1,2] .هرچند این مشخصات طراحی دارای  یک اشکال مهم هستند: فضای متراکم ما بین خاموت ها غالبا به ازدحام  تقویت شدگی درون المان CC منجر می شود و این ممکن است که در جفت و جور کردن جزئیات مشکل ایجاد بکند وهمچنین احتمالا تراکم ناقص بتن را در پی خواهد داشت…