Abstract
Cellular senescence is the state of irreversible cell cycle arrest that can be induced by a variety of potentially oncogenic stimuli and has therefore long been considered to suppress tumorigenesis, acting as a guardian of homeostasis. However, surprisingly, emerging evidence reveals that senescent cells also promote secretion of a series of inflammatory cytokines, chemokines, growth factors and matrix remodeling factors, which alter the local tissue environment and contribute to chronic inflammation and cancer. This newly identified senescence phenotype, termed the senescence-associated secretory phenotype (SASP) or the senescence-messaging secretome (SMS), is induced by DNA damage that promotes the induction of cellular senescence. All of these senescence-associated secreting factors are involved in homeostatic disorders such as cancer. Therefore, it is quite possible that accumulation of senescent cells during the aging process in vivo might contribute to age-related increases in homeostatic disorders. In this review, current knowledge of the molecular and cellular biology of cellular senescence is introduced, focusing on its positive and negative roles in controlling tissue homeostasis in vivo
چکیده
پیری سلولی حالت برگشت ناپذیر توقف چرخه ی سلولی است که می تواند توسط انواع محرک انکوژنی بالقوه القا شده باشند، و درنتیجه برای سرکوب تومورزایی در نظر گرفته شده، به عنوان یک محافط همئوستاز عمل می کند. با این حال شواهد در حال ظهور نشان می دهد که سلول های پیر نیز ترشح یک سری از سایتوکاین های التهابی، کموکاین ها، فاکتورهای رشد و فاکتورهای بازسازی ماتریکس را که محیط بافت محلی را تغییر می دهد و به التهاب مزمن و سرطان کمک می کند، ترویج می کنند. این فنوتیپ پیری به تازگی شناخته شده، SASP (فنوتیپ ترشحی مرتبط با پیری) یا SMS (سکرتوم پیام رسان پیری)، نام گرفته، از طریق آسیب DNA که القای پیری سلولی را ترویج می کند القا شده است. همه ی این فاکتورهای ترشحی مرتبط با پیری، در اختلالات همئوستاتیک مثل سرطان دخیل اند. درنتیجه، کاملا ممکن است که تجمع سلول های پیر در طول فرایند پیری در شرایط in vivo ممکن است به افزایش مرتبط با سن در اختلالات همئوستاتیک کمک کند. در این مقاله، دانش فعلی از بیولوژی مولکولی و سلولی پیری سلولی، معرفی شده است، با تمرکز بر نقش های مثبت و منفی اش در کنترل همئوستازی بافت در شرایط in vivo.
1-مقدمه
یوکاریوت های عالی از جمله انسان ها، چرخه زندگی خود را با جنین زایی، تولد، رشد و بلوغ و پیری انجام می دهند. امید به زندگی بشر بسیار طولانی است از آنجایی که هر مرحله از زندگی در مقایسه با دیگر یوکاریوت های عالی گسترش یافته است. دلیل عمده برای زندگی طولانی انسان به نظر می رسد مکانیسم های دقیقی از کنترل همئوستاتیک سلولی و اندامی باشد. با این حال طول عمر انسان افزایش یافته، می تواند منتج به یک افزایش در بروز سرطان در زندگی بعدی شود. برای تحت تاثیر قرار دادن معنی دار بهداشت و درمان و رفاه از این جمعیت پیر، نیازی فوری برای درک افزایش یافته از مکانیسم های مولکولی حفظ کننده ی همئوستازی سلولی و عواقب ناشی از اختلال آن که ممکن است سزطان مرتبط با پیری را افزایش دهد، وجود دارد. یکی از مکانیسم های در حال ظهور برای همئوستازی سلولی، پیری سلولی است. پیری سلولی حالتی از توقف چرخه سلولی برگشت ناپذیر القا شده توسط انواعی از محرک های انکوژنی بالقوه مثل فرسایش تلومر، استرس اکسیداتیو یا فعالسازی انکوژن های خاص است، و برای فعالیت به عنوان یک مکانیسم سرکوب کننده ی تومور مهم در نظر گرفته شده است. بنابراین، پیری سلولی، یک مکانیسم خرابی-امن در برابر سرطان توسط حفظ همئوستازی سلولی و ارگانیسمی، در نظر گرفته شده اند...