Abstract
Since the establishment of in vitro fertilization, it became evident that almost half of the couples failed to achieve fertilization and this phenomenon was attributed to a male gamete dysfunction. The adoption of assisted fertilization techniques particularly ICSI has been able to alleviate male factor infertility by granting the consistent ability of a viable spermatozoon to activate an oocyte. Single sperm injection, by pinpointing the beginning of fertilization, has been an invaluable tool in clarifying the different aspects of early fertilization and syngamy. However, even with ICSI some couples fail to fertilize due to ooplasmic dysmaturity in relation to the achieved nuclear maturation marked by the extrusion of the first polar body. More uncommon are cases where the spermatozoa partially or completely lack the specific oocyte activating factor. In this work, we review the most relevant aspects of fertilization and its failure through assisted reproductive technologies. Attempts at diagnosing and treating clinical fertilization failure are described
چکیده
از زمان ظهور لقاح مصنوعی(IVF)، مشخص شد که تقریبا نیمی از زوج ها در رسیدن به لقاح شکست می خورند و این پدیده به یک اختلال در گامت نر نسبت داده شد. اتخاذ «تکنیک های کمک باروری» به خصوص ICSI، با اعطای قابلیت سازگاری اسپرماتوزوئيد زنده برای فعال کردن تخمک، قادر به کاهش ناباروری های مردانه بوده است. تزریق اسپرم منفرد ، با تعیین دقیق آغاز لقاح، یک ابزار ارزشمند در روشن شدن ابعاد مختلف لقاح اولیه و سینگامی بوده است. با این حال، به دلیل نقص بلوغ اووپلاسمی مرتبط با بلوغ هسته ای مشخص شده با فرآیند خروج اولین جسم قطبی، برخی از زوج ها حتی با ICSI نیز موفق به بارور نمی شوند. موارد غیر معمول تر، مواردی هستند که اسپرم تا حدی یا کاملا فاقد فاکتور فعال سازی تخمک می باشد. در این کار، ما وابسته ترین جنبه های لقاح و شکست آن را از طریق فن آوری های کمک باروری مرور می کنیم. تلاش ها بالینی برای تشخیص و درمان نارسایی لقاح ، توصیف می شوند.