Abstract
Innovation is becoming more and more central in our society and it is directly associated to the possibility of sustainable economic and social development. In this new scenario, the educational institutions have increasingly assumed a relevant role for the innovation-based economic development. Consequently, education includes among its main missions collaboration for the promotion of a sustainable development with environmental preservation. Concerning the economic, social and environmental aspects, the economic pillar has been developed almost in an isolated manner, favouring more the financial aspects, less the social and almost ignoring the demands of the global environment. The potential conflict between development and preservation can be tackled through the stimulus for innovation, the correct use of new technologies and the dissemination through education, in all levels, of management methods based on the collaboration between schools, research teams, companies and society in general. A contemporary education, covering innovation solutions for a sustainable existence on our planet, has the chance to contribute to correct the adopted paths so far, so that the economic balance could be achieved with environmental preservation and social development. Sustainability defines how the humanity can meet its demands today without compromising the needs of future generation. It should be a guiding principle for world economic development and is closely depending on the way our population is educated to face such challenge. This paper presents a discussion on these aspects and proposes a framework of references to support its concept and implementation
چکیده
نوآوری در جامعه ما اهمیتش بیشتر شده و ارتباط مستقیمی با امکان پایداری توسعه ی اجتماعی و اقتصادی دارد. در این وضعیت جدید، نهادهای آموزشی نقش مرتبطی با توسعه ی اقتصادی نوآوری- مبنا دارند. در نتیجه آموزش شامل همکاری برای ارتقای توسعه ی پایدار با حفظ محیط می باشد. با توجه به ابعاد محیطی، اجتماعی و اقتصادی، ستون اقتصادی به شیوه ای منزوی ایجاد شده است، و بیشتر به ابعاد مالی می پردازد و به ابعاد اجتماعی کمتر توجه می کند و تقریبا تقاضاهای محیط جهانی را نادیده می گیرد. تناقض بالقوه بین توسعه و حفاظت را می توان از طریق محرکهایی برای نوآوری، استفاده ی درست از فناوری های جدید و انتشار آموزش در تمامی سطوح روش های مدیریت برمبنای همکاری بین مدارس، گروههای پژوهشی، شرکتها و به طور کلی جامعه تعدیل نمود. آموزش معاصری که شامل راه حلهای نوآوری برای وجود پایدار بر روی کره ی زمین باشد، این شانس را دارد تا به تصحیح شیوه هایی که تاکنون از آنها استفاده شده است، کمک کند، بنابراین با حفظ محیط و توسعه ی اجتماعی می توان به تعادل اقتصادی دست یافت. پایداری مشخص می کند که انسان چطور می تواند بدون به خطر انداختن نیازهای نسل آینده، نیازهایش را برآورده سازد. این باید اصل راهنمای توسعه ی اقتصاد جهانی باشد و تا حد زیادی به این بستگی دارد که جمعیت چقدر برای مواجهه با این تغییر آموزش دیده است. این مقاله، بحثی را درباره ی این ابعاد ارائه کرده و چارچوب ارجاعات را برای تایید مفهوم و اجرایش پیشنهاد می دهد.
کلیدواژه ها: پایداری، آموزش و نوآوری
مقدمه
جامعه ی جهانی تا حد زیادی درباره ی دو چالش بحث کرده است: نوآوری و پایداری. آنها ابعاد مهمی برای توزیع بهتر ثروت جهانی می باشند، گرچه این که افراد بشر چطور می توانند نیازهایشان را برطرف سازند بدون این که نسل های آینده را به خطر اندازند، به تغییرات مهمی در رفتار انسانی بستگی دارد که این تغییرات فقط از طریق پاردایم آموزشی جدیدی قابل دست یابی می باشند.
این مقاله دو چالش نوآوری و پایداری را تعریف و توصیف کرده و درباره ی آنها بحث می کند، و آنها را با رهیافت قابل تطبیق با آموزش ترکیب می کند. هدف این است که اهمیت توجه به این ابعاد برای توسعه ی شیوه ی مناسب و معاصر برای آموزش و یادگیری را نشان دهیم. محتواها در بخش های بعدی، بر مبنای این پاردایم آموزشی جدید ساختار می یابند. در این بحث ترکیب نوآوری و پایداری به عنوان پارادایم جدیدی برای آموزش با تمرکز بر شیوه های جدید یادگیری و همکاری بین المللی فشرده، پیشنهاد می شود...