Abstract
The goal of this review was to discuss the impairments in hand function after stroke and present previous work on robot-assisted approaches to movement neurorehabilitation. Robotic devices offer a unique training environment that may enhance outcomes beyond what is possible with conventional means. Robots apply forces to the hand, allowing completion of movements while preventing inappropriate movement patterns. Evidence from the literature is emerging that certain characteristics of the human-robot interaction are preferable. In light of this evidence, the robotic hand devices that have undergone clinical testing are reviewed, highlighting the authors’ work in this area. Finally, suggestions for future work are offered. The ability to deliver therapy doses far higher than what has been previously tested is a potentially key advantage of robotic devices that needs further exploration. In particular, more efforts are needed to develop highly motivating home-based devices, which can increase access to high doses of assisted movement therapy
چکیده
هدف از این بررسی، بحث در مورد اختلالات در عملکرد دست پس از سکته ی مغزی، و ارائه کارهای قبلی در رابطه با رویکردهای مبتنی بر کمک ربات در توانبخشی اعصاب حرکتی می باشد. دستگاه رباتیک، محیط آموزشی منحصر بفردی را ارائه می کنند که می تواند نتایج را فراتر از آنچه که با روش های معمولی امکان پذیر است افزایش دهد. ربات ها نیروهایی را به دست اعمال می کنند، و در حالی که از الگوهای حرکتی نامناسب جلوگیری می کنند، امکان تکمیل و اتمام حرکت را فراهم می کنند. شواهد حاصل از مقالات بیان می کند که ویژگی های خاصی از تعامل انسان و ربات ارجح می باشند. با توجه به این شواهد، دستگاه های دست رباتیک که تحت آزمایشات بالینی قرار گرفته اند مورد بررسی قرار می گیرند که به کار محققان در این حوزه تأکید می کند. در نهایت، پیشنهاداتی برای کارهای آتی پیشنهاد شد. توانایی برای ارائه دوز درمانی به مراتب بالاتر از آنچه که پیش از این آزمایش شده است، مزیت بالقوه ی کلیدی دستگاه های رباتیک می باشد که نیاز به کاوش بیشتری دارد. به طور خاص تلاش های بیشتری برای توسعه ی دستگاه های بسیار محرک خانه محور مورد نیاز است که می تواند دسترسی به مقادیر بالایی از حرکت درمانی کمکی را افزایش دهد.
لغات کلیدی: رباتیک، سکته مغری، عملکرد دست
1-مقدمه
بهبود عملکرد اندام حرکتی فوقانی دچار فلج عضلانی پس از سکته مغزی، عمدتاً با بهبود دست فلج تعیین می شود، در عین حال احیای عملکرد دست پس از سکته مغزی اغلب بعد از ترمیم مفاصل نزدیک تر به تأخیر می افتد و اختلالات اغلب به اقدامات درمانی مقاوم هستند. در حال حاضر حتی پس از اقدامات درمانی گسترده در توانبخشی حاد، احتمال بدست آوردن مجدد استفاده ی عملکردی از دست معیوب، کم است. در اکثر موارد پس از سکته مغزی، تنها 12% از بازماندگان سکته مغزی هیچ مشکلی با عملکرد دست گزارش نکردند و 38% از بازماندگان مشکلات عمده ای در عملکرد دست گزارش کردند. متأسفانه، بازماندگان سکته مغزی ممکن است نیاز به سطح بسیار بالایی از کنترل حرکتی دست قبل از این داشته باشند که آنها واقعاً از اندام ها در فعالیت های روزمره (ADLs) استفاده کنند. این احتمالاً شرح می دهد که بیماران مبتلا به سکته مغزی که به نظر می رسد توانایی کافی حرکتی داشته باشند، چرا در زمانی که در آزمایشگاه مشاهده شد غالباً اندام را در فعالیت روزمره با نظم مورد انتظار نمی گنجانند. در عوض، بیماران سکته مغزی اغلب باید متکی به استراتژی های قابل جبران با استفاده از اندام کمتر متأثر شده باشند...