چکیده

پیش‌زمینه: استفاده از استاتین به خاطر مزایای آن در کاهش موربیدیته و مورتالیته در تمام بیماران دچار بیماری شریانی محیطی (PAD) توصیه می‌شود. با این وجود، تاثیر استاتین بر نجات اندام در بیماران دچار PAD، بعد از انجام مداخله نامشخص است. ما تاثیر استفاده از استاتین بر نجات اندام و بقای بیماران PAD که تحت مداخله‌ی جراحی یا اندوواسکولار قرار گرفته‌اند را بررسی کردیم.

روش‌ها: 488 بیمار دچار PAD که از سال 2009 تا 2010 تحت جراحی (297 نفر) یا مداخله‌ی اندوواسکولار (191 نفر) قرار گرفتند شناسایی شدند. اطلاعات از پرونده‌های پزشکی الکترونیک و شاخص سوشیال سکیوریتی دث جمع آوری شد. عوامل پیش‌بینی‌کننده‌ی تداوم استفاده از استاتین ابتدا با استفاده از آنالیز تک متغیره و سپس رگرسیون لجستیک چندمتغیره شناسایی شدند. بقا و رهایی از آمپوتاسیونبااستفاده از نمودار کاپلان مایر شناسایی شد و نسبت خطرات تعدیل شده از طریق رگرسیون کاکس به دست آمد.

نتایج: از میان 488 بیمار با مداخله‌ی PAD، 39% غیرسفید پوست، 44% مونث و 41% تحت درمان با استاتین، 56% تحت درمان با داروی ضدپلاکت، 26% تحت درمان با ضدانعقادهای خوراکی، 9% نیازمند به آمپوتاسیون وسیع بودند و 11% بیماران ظرف 88 ماه پیگیری فوت کردند. مصرف‌کنندگان استاتین بیشتر مذکر (p=0.03)، سفید پوست (p=0.03)، سیگاری (P<0.01) و دچار موربیدیته‌هایی مانند بیماری شریان کرونر (P<0.01)،هایپرتنشن (P<0.01) و دیابت (P<0.01) بودند. استفاده از آنتی پلاکت با نجات اندام همراهی نداشت (p=0.13)، اما بقا را بهبود بخشید (P<0.01). درمان آنتی‌پلاکت دوگانه نسبت به تک درمانیموجب بهبود نجات اندام (p=0.4) یا بقا (p=0.3) نشد.  استفاده از استاتین با بهبود بقا (p=0.04) همراه بود. همچنین مصرف استاتین، بعد از تنظیم با توجه به شدت بیماری، عوامل خطر سنتی و استفاده‌ی همزمان از آنتی‌پلاکت با بهبود نجات اندام (نسبت خطر 0.3، فاصله اطمینان 95%، 0.1-0.7) همراه بود.

نتیجه‌گیری: استفاده از استاتین در بیماران دچار PAD که تحت مداخله قرار می‌گیرند با بهبود نجات اندام و بقا همراه است. علی رغم دستورالعمل‌های موجود، استاتین تراپی در جمعیت بیماران PAD ما کم بود و تلاش برای افزایش استفاده از آنها در سیستم مراقبت سلامت، ادامه دارد.