چکیده
توزیع مکانی و زمانی هیدروکربن های نفتی کل (TPH) در آب دریای خلیج بوهای تیانجین در طول سالهای 1996-2005 برای اولین بار بررسی شد. غلظت هیدروکربن های نفتی کل در 180 نمونهی آب دریا جمع آوری شده از 16 ایستگاه در طول یک دورهی 10 ساله توسط طیفس نجی فلوروسانس فرابنفش اندازه گیری شد. هیدروکربن های نفتی در آب دریا در همه جا حضور داشتند و غلظت آنها در محدوده ای از 7/23 تا 508 میکروگرم در لیتر بسیار متغیر بود. غلظت هیدروکربن های نفتی کل در آب دریا با فصول متفاوت بود که نشان دهنده ی ترتیب کاهشی زمستان>بهار>تابستان است. هیدروکربن های نفتی کل در طول این دوره ی 10 ساله در تمامی ایستگاه ها به طور پیوسته کاهش یافتند. بیشترین مقادیر به دست آمده در ایستگاه های نزدیک به نواحی بندری و خروجی داگو بودند، یعنی در جایی که فعالیتهای کشتیرانی و تخلیه ی فاضلاب زمینی، منابع اصلی آلودگی بودند. نتایج ما اطلاعات زمین های دربارهی وسعت آلودگی هیدروکربن های نفتی کل در آب دریا را ارائه داد و بر نیاز به کنترل بیشتر آلودگی هیدروکربن های نفتی کل در خلیج بوهای تیانجین تأکید کرد.
1-مقدمه
نواحی دریانوردی ساحلی، به ویژه سیستم های نیمه محصور مانند خلیج بوهای در چین، تحت فشار مداوم توسعه ی شهری و صنعتی هستند (ریکاردی و همکاران 2008؛ ونتورینی و همکاران 2008). خلیج بوهای یکی از سه خلیج تشکیل دهنده ی خلیج بوهای، داخلیترین خلیج دریای زرد در شمال شرقی چین است (شکل 1A) (لیو و همکاران 2007؛ وانگ و همکاران 2008). این خلیج، استان هبئی و شهر تیانجین را جدا میکند و یکی از آلوده ترین نواحی دریایی چین محسوب میشود...
میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید.