چکیده

از سال 1946 روش‌های ژئوفیزیکی به صورت فزاینده در باستان‌شناسی به کار رفته‌اند. عکسبرداری هوایی نیز از سال 1919 برای باستان‌شناسی به‌کار گرفته شده‌است. متداولترین روش‌های ژئوفیزیکی در حال حاضر برای کاوش‌های باستان‌شناسی عبارتند از مقاومت ویژه الکتریکی، مغناطیسی و رادار نفوذی زمین. مغناطیس‌سنجی ‌ویژه در حالت گرادیان یا با ایستگاه پایه ثبت مداوم تقریباً در کلیه سایت‌هایی استفاده می‌شود که در آن‌ها روش‌های ژئوفیزیکی به کار گرفته می‌شود.  

سیستم‌های الکترومغناطیسی رسانایی خاک نیز به‌صورت گسترده و به‌علت نرخ بسیار بالای جمع‌آوری داده‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. روش‌های ژئوفیزیکی که کاربرد کمتری در باستان‌شناسی دارند عبارتند از پتانسیل خودزا، میکروگرانی (خرد گرانی‌سنجی)، تصویر مادون قرمز گرمایی و تکنیک‌های صوتی یا لرزه‌ای. پیشرفت‌های اخیر در پردازش تصویر و ارائه گرافیکی نقش قابل ملاحظه‌ای در قابلیت باستان‌شناسی برای «باستان‌شناسی نجات» یعنی انجام برداشت‌های شناسایی سریع و غیرمخرب برای کسب شواهدی فرهنگی انسانی قدیمی قبل از فعالیت‌های توسعه صنعتی مدرن دارند.

1-مقدمه

1-1-تعریف و اهمیت

«ژئوفیزیک باستان‌شناسی» و «پی‌جویی باستان‌شناسی» اصطلاحاتی برای شناسایی غیرمخرب عارضه‌ها و بازمانده‌های دفن‌شده در سایت‌های باستان‌شناسی هستند. همچنین باستان‌شناسان نیز به استفاده از ژئوفیزیک باستان‌شناسی یا پی‌جویی باستان‌شناسی می‌اندیشند. استفاده از روش‌های ژئوفیزیکی در باستان‌شناسی ابتدا در اواخر دهه 1940 در اروپا آغاز شد و بعد از آن در خاورمیانه دنبال گردید. «سن‌سنجی ديرين مغناطيس‌شناسي» فن مطالعه منبع مصنوعات قدیمی برای مستندسازی الگوهای باستانی تجارت و ارتباطات است (آتیکن، 1974). فناوری‌های سن‌سنجی در کنار روش‌های پی‌جویی «ژئوفیزیک باستان‌شناسی» قرار می‌گیرند. آتیکن (1974) و ولفمن (1984) جمع‌بندی‌های عالی از حوزه گسترده‌تر فیزیک کاربردی برای باستان‌شناسی را ارائه داده‌اند…

میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید.