در این مقاله توانایی مواد برای خودترمیمی از آسیب‌های مکانیکی و حرارتی، که منجر به شکستگی و خستگی (افت خواص مکانیکی مواد به دلیل تکرار تنش در طول زمان) آن‌ها می‌شود، بررسی شده است. تاریخچه و سیر تکامل سیستم‌های خودترمیمی متعددی، مانند اجزاء ترمیمی نانوشعاعی، خودترمیمی غیرفعال، خودترمیمی مستقل و خودترمیمی بالستیکی مورد بررسی قرار گرفته است. مکانیسم‌های خودترمیمی استفاده شده در طراحی این مواد خارق‌العاده اطلاعات زیادی در مورد سطوح مشترک پلیمر-پلیمر مربوطه و ترمیم ترک بدست می‌دهد. ارتباط بین آسیب مواد با ترمیم آن‌ها به شیوه‌ای بررسی شده است تا درکی از سینتیک و روش‌های برگشت آسیب، جهت بیان بهتر ویژگی‌های خودترمیمی، ارائه شود. در سیستم‌های خودترمیمی به شیوه ضربه بالستیکی و پیوند حلال، انتقال از ماده با حالت سخت به ماده با حالت نرم وجود دارد و بالعکس برای سیستم‌های ترمیمی با نرخ زیاد جاری شدن و سیالات غلیظ شونده برشی انتقال از ماده نرم به سخت وجود دارد. این انتقالات به صورت تئوری جدیدی از انتقال شیشه و جاری شدن، یعنی تئوری twinkling fractal ، بررسی شده‌اند. موفقیت در طراحی مواد خودترمیمی نتایج مهمی در راستای ایمنی مواد، عملکرد محصول و طول عمر خستگی دارد.

1- مقدمه

مواد خودترمیمی پلیمرها، فلزات، سرامیک‌ها و کامپوزیت‌های آن‌ها می‌باشند که وقتی به علت روش‌های حرارتی، مکانیکی، بالستیک یا سایر روش‌ها آسیب می‌بینند این قابلیت را دارند که ترمیم شده و ماده را به ویژگی‌های اصلی آن بازگردانند. مواد کمی به صورت ذاتی این توانایی را دارند و موضوع اصلی این مقاله مروری طراحی روش ترمیم خودبه‌خودی می‌باشد. این ویژگی در طراحی ماده بسیار ارزشمند است زیرا به صورت مؤثر طول عمر استفاده از محصول را افزایش می‌دهد و جوانب مطلوبی از لحاظ اقتصادی و ایمنی انسان دارد. در این مقاله مروری شرایط کنونی مواد خود ترمیمی در بخش 1 بررسی شده است که تاریخچه و تحول سیستم‌های خود ترمیمی مختلفی شامل عناصر ترمیمی نانوشعاعی، خودترمیمی غیرفعال، خودترمیمی مستقل و خودترمیمی بالستیکی را مرور می‌کند...

میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید