مقاله اندیشمندانه ای وجود دارد که فنون مورد استفاده طراحان جامعه را در ایجاد مکان ها با مردم ارزیابی می نماید. یکی از وظایف دشواری که طراحان جامعه انجام می دهند تبادل ایده های پیچیده، دانش و اطلاعات فنی با مردم گوناگون است. حتی سخت تر از آن گوش دادن و سپس ترسیم ارزش ها و ایده های دیگران است. سخت تر از آن تولید و ترسیم طرح ها برای محیط های متصور شده مشترک است. اگرچه طراحی بخش کلیدی آموزش طراحی حرفه ای است، این مشکلات ارتباطات غیرکلامی هر طراح جامعه را به چالش می کشد. طراحی با مردم بی اندازه پیچیده تر از روش های ارتباطی است که برای کارهای معماری سنتی یا برنامه ریزی آموخته شده اند. پس چه روش هایی برای ایجاد به صورت مشارکتی استفاده می شوند؟ بررسی پروژه های طراحی جمعی از مجموعه مقالات طراحی دموکراتیک در کنفرانس های حاشیه اقیانوس آرام ابتکارات متعددی را در طراحی مشترک آشکار می سازد. این "نمودهای نمایشی" را می توان به صورت زیر طبقه بندی کرد: 1) بازنمود مردم، 2) تبادل دانش حرفه ای و خرد محلی از لحاظ فضایی، 3) طراحی مشترک، 4) توانمند سازی مردم برای "نمایندگی" از خود و 5) تجسم ارزش های عمیق: جامعه ، مباشرت، انصاف و مکان مشخص. در اینجا هدف مقایسه تکنیک های در فرهنگ ها است، اگرچه مشاهدات در مورد مهارت های طراحی صورت خواهند گرفت که ویژه زمینه های اجتماعی مشخصی به نظر می رسند. هدف ترجیحا کشف و برجسته سازی تکنیک های نمایش فضایی است به ویژه در غلبه بر مشکلات طراحی اجرایی مخصوصا ساخت شکل واقعی موثر به نظر می رسند. تکنیک های غیرکلامی متداول تر عبارتند از ضبط الگوهای بوم شناسی اجتماعی (11 از 101) و حس ساخت جامعه از طریق روزهای کاری و گردش های پیاده (10 از 101). متداول ترین از میان تمام تکنیک ها کارگاه است. سه چهارم تمام مقالات (75 از 101) کارگاه ها را بدون توصیف روش های غیرکلامی، محتوا یا نتیجه طراحی ذکر کرده اند. به نظر می رسد کارگاه "جعبه سیاه" مشترکی باشد که در آن طراحان جامعه در مورد خلق فرم خلاقانه به خاموشی طراحان سنتی هستند. به طرز شگفت آوری چند مقاله (5 از 101) روش هایی را توصیف می کنند که در آن طراحی با پس و پیش بردن نمود فرم و فضا بین جامعه و طراح نگاشته می شود.

1-مقدمه

چند سال پیش توسط یک همکار برای توصیف دقیق اینکه چگونه طراحان مشارکتی طراحی می کنند و در غیر این صورت با جوامعی متفاوت از دیگر طراحان با مشتریان سنتی خود ارتباط برقرارمی کنند، به چالش کشیده شدم. او به صورت تلویحی گفت که ما هیچ تفاوتی نداریم. ما نقشه های و مدل های ارائه را مانند هر طراح دیگری بکار می گیریم. سپس او پیشنهاد کرد که طراحان جامعه بیشتر صحبت می کنند و آنقدرها در ارتباط غیرکلامی ماهر نیستند.

پاسخ خام من چیزی شبیه به این بود. در یک دموکراسی، طراحی منظر بستگی به نمود عموم دارد. این نمود عمومی که من آن را "نمود نمایشی" می نامم، منجر به طراحی مبتکرانه می گردد. طراحی در برابر یا برای دیگران قابل اساسا متفاوت از طراحی با یا توسط دیگران است. ما به عنوان طراحان جامعه، با جامعه طراحی می کنیم و اغلب آنها طراحی را انجام می دهند. سپس من ترسیم توسط شما و طراحی را به صورت وارونه ذکر کردم، دو روشی که اغلب به کار می گیرم تا نشان دهم طراحی مشارکتی نیاز به مهارت های ویژه ترسیم دارد…

میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید