چکیده

هدف: هدف از این تحقیق بررسیِ استفاده از ورزش پیاده روی با استفاده از یک واکر برای بیماران مبتلا به سکته ی مغزی مزمن می باشد. ما همچنین اثرات روانی بر روی آزمودنیِ موردِ مطالعه و مراقب اولیه  قبل و بعد از ورزش پیاده روی را بررسی کردیم. آزمودنی و روش ها : آزمودنی یک مرد 60 ساله با فلج دوطرفه پس از یک حادثه ی مغزی عروقی بود. نمره ی کل ِارزشیابی Fugl Meyer (FMA) ،116 در سمت راست و 115 در سمت چپ بود. مداخله ی درمانی ترکیبی از ورزش آبی و پیاده روی در خشکی بود. یک واکرِ یوشکل هم برای آب و هم خشکی مورد استفاده قرارگرفت. مسافت پیاده رویِ پیوسته، مقیاسی برای ارزشیابیِ توانایی راه رفتن در خشکی بود. اثرات روانشناختی بر روی آزمودنی ِ مورد مطالعه و مراقب اولیه با استفاده از پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج : در پیاده روی آبی، متوسطِ ​​زمان پیمودنِ مسافت 5 متر، افزایشی را  درنتیجه ی مداخله ی درمانی  پس از دو ماه، نشان داد. پس ازترکیبِ پیاده رویِ آبی با پیاده روی درخشکی، مسافت ِپیوسته ی پیاده روی نیز یک روند طولانی مدت را نشان می داد. در بررسی ِ بعمل آمده دررابطه با مراقبین اصلی، پیشرفت هایی مشاهده گردید.

نتیجه گیری : تمرین پیاده روی در آب با استفاده از یک واکر باعث افزایش انگیزه در یک بیمار سکته ی مغزی مزمن شده که منجر به بهبودِ توانایی پیاده روی همراه با تاثیر روانشناختیِ مثبت برشرکت کننده و مراقبِ خانواده می گردد.

1-مقدمه

شش ماه پس از یک سکته ی مغزی، بیش از 30٪ از بازماندگان قادر به راه رفتن به طور مستقل نمی باشند.گزارش شده است که یک برنامه ی ورزشیِ پیاده روی پس از سکته ی مغزی درتوانبخشی مؤثر است. برخی مطالعات گزارش نموده اند که آب درمانی برای بیمارانِ سکته ی مغزی موجبِ تحریک حرکتی و حسی شده و می تواند تعادل ایستا و پویا را بهبود بخشد. پیاده روی با تردمیل آبی می تواند برای آموزش کار خاص و همچنین به عنوان ورزش آبی  برای بهبود راه رفتن بعد از سکته مورد استفاده قرارگیرد. با این حال، تردمیل آبی به راحتی در دسترس نبوده و مقرون به صرفه نیست....

میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید.