Abstract
This article considers Bentham's response to the criticism of utilitarianism that it allows for and may even require the sacrifice of some members of society in order to increase overall happiness. It begins with the contrast between the principle of utility and the contrasting principle of sympathy and antipathy to show that Bentham regarded the main achievement of his principle as overcoming the subjectivity he found in all other philosophical theories. This subjectivism, especially prevalent in theories of rights, might well lead to the sacrifice of the individual. The principle of utility was presented as an ‘objective’ theory that avoided the difficulties of other moral and political theories. The article also considers the importance of universally applicable ends, such as security and equality, as part of the principle of utility, and especially Bentham's view of maximizing pleasure as being a distributive rather than an aggregative idea. The article concludes by criticizing H. L. A. Hart's interpretation of the role of equality and rights in Bentham and John Stuart Mill, and argues that Mill's doctrine of moral rights builds on foundations originally established by Bentham, foundations which would preclude the sacrifice of individuals
چکیده
این مقاله پیرامون پاسخ بنتام به این نقد از مطلوبیت گرایی است که در این مکتب قربانی کردن برخی از اعضای جامعه به منظور افزایش شادی کلی مجاز و یا حتی لازم است. این مقاله با مقایسۀ بین اصل مطلوبیت و اصل مقایسه ایِ ترحم و انزجار برای نشان دادن این موضوع شروع می شود که بنتام دستاورد مهم اصل خود را غلبه بر ذهنیت گرایی می داند که در تمام سایر نظریات فلسفی یافته است. این ذهنیت گرایی، به ویژه در نظریات حقوق، ممکن است منجر به قربانی کردن فرد شود. اصل مطلوبیت به عنوان یک نظریه "عینی" ارائه شده که مشکلات سایر نظریات اخلاقی و سیاسی را ندارد. این مقاله هم چنین به اهمیت اهداف عمومی، مثل امنیت و برابری، به عنوان بخشی از اصل مطلوبیت ، و به ویژه دیدگاه بنتام در مورد بیشینه سازی لذت به عنوان یک ایدۀ توزیعی نه یک ایدۀ تجمیعی، می پردازد. این مقاله با نقد تفسیر H.L. A. Hart در مورد نقش برابری و حقوق در نظریات بنتام و جان استوارت میل خاتمه می یابد و اینگونه استدلال می شود که دکترین میل در مورد حقوق اخلاقی براساس شالوده ای است که در اصل توسط بنتام بنا نهاده شده است، شالوده ای که مانع از قربانی کردن افراد می شود.
اکنون بیان این موضوع که در مطلوبیت گرایی کلاسیک قربانی کردن شادی برخی از اعضای جامعه، درصورتیکه موجب افزایش مقدار کلی شادی شود، مجاز و حتی لازم است دیگر به یک کلیشه فلسفی تبدیل شده است. در یکی از مقالات پیشین من به عنوان بخشی از یک نظریه مجازات ترهیبی به بررسی و رد این ایده پرداختم که در مطلوبیت گرایی کلاسیک مجازات فرد بیگناه مجاز دانسته می شود، اما در آن زمان من مسئلۀ مجازات بیگناه و مسئلۀ قربانی کردن به عنوان روشی برای بیشینه سازی شادی بطور کلی در جامعه را تفکیک کردم ، و مسئلۀ دوم یعنی قربانی کردن را برای بحث در آینده کنار گذاشتم. در این مقاله این مسئله مورد بررسی قرار می گیرد.
بطور کلی تصور می شود که یکی از ضعف های اصلی در مطلوبیت گرایی احتمالاً به ناتوانی در دفاع از حقوق اخلاقی فردی به عنوان موضوعی از عدالت، یا به قول جان رالز، عدم "جدی گرفتن تمایز بین اشخاص" مربوط می شود. این عقیده براساس این دیدگاه است که مطلوبیت گرایی یک دکترین صرفاً تجمیعی است که به اجرای مؤثر عناصر شادی مربوط می شود، یعنی لذت و عدم وجود درد. من می خواهم این دیدگاه در مورد اصل مطلوبیت را به چالش بکشم و استدلال کنم که اصل مطلوبیت جرمی بنتام به گونۀ متفاوتی تدوین شده است و اینکه این اصل بطور گسترده در فلسفۀ سیاسی و اخلاقی معاصر سوء برداشت شده است. من استدلال می کنم که ایراد اصلی بنتام به دکترین حقوق اخلاقی به منظور غلبه بر یک ذهنیت گرایی رادیکال بوده که او در شالودۀ اکثر نظریات اخلاقی یافته است. این ذهنیت گرایی، به اعتقاد او، ممکن است منجر به قربانی کردن شادی برخی به خاطر شادی دیگران شود. هدف از اصل مطلوبیت ارائۀ یک استاندارد عینی بوده تا از چنین ذهنیت گرایی هایی دوری شود. این استاندارد عمدتاً توسط قانونگذار و برای مصالحۀ منافع فردی و منافع عمومی در پرتو اصول ثانویه ای که دارای کاربرد جهانی هستند استفاده می شود. این اصول ثانویه به نوبۀ خود با اصل مطلوبیت توجیه می شوند...