Abstract
In various industries, multinational companies are the dominant players while local firms play a less prominent role. We consider such an industry and develop a model in which foreign multinationals strategically interact in technology transfer and compete in the product market stage. Furthermore, we analyze the welfare implications of often observed FDI policy measures. We find that the cost of technology transfer provides a possible rationale for why in practice FDI crowding out effects are often smaller in less developed countries.We also find that foreign ownership restrictions may reduce FDI crowding-out effects. However, the net effect of these restrictions on host country welfare will be negative. Finally, we find that, in industries with low levels of product market competition (e.g. the natural resources sector), the government may improve welfare by taking away the joint venture equity share of the domestic firm
چکیده
در صنایع مختلف، شرکت های چند ملیتی نقش آفرینان اصلی هستند درحالیکه شرکت های محلی نقش کم اهمیت تری را ایفا می کنند. ما چنین صنعتی را در نظر گرفتیم و یک مدل را به صورتی توسعه دادیم که شرکت های چند ملیتی خارجی به صورت راهبردی در زمینه انتقال فناوری و رقابت برای محصولات در بازار اثر متقابلی بر یکدیگر داشته باشند. علاوه بر این، ما پیامد های رفاه را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم و مقیاس های سیاست گذاری FDIرا مشاهده کردیم. ما دریافتیم که هزینه انتقال تکنولوژی یک رویکرد منطقی را در زمینه چرایی اثرات مشابه FDI در کشور های کمتر توسعه یافته ارائه می دهد. ما همچنین دریافتیم که محدودیت های مالکیت خارجی ممکن است اثرات جانشینی جبری FDIرا کاهش دهد. با این حال، اثر خالص این محدودیت ها بر رفاه کشورهای میزبان منفی خواهد بود. در نهایت ما دریافتیم که درصنایعی که سطح رقابت پایین است ( به عنوان مثال بخش منابع طبیعی) دولت ممکن است رفاه را بوسیله سرمایه گذاری مشترک در سهام شرکت های داخلی بهبود بخشد.
1-مقدمه
به دلیل فقدان منابع مالی و فناورانه، بسیاری از کشور های در حال توسعه به سرمایه گذاری مستقیم خارجی ( FDI) و صادرات و واردات منابع طبیعی متکی هستند. پایبندی به اغلب محدودیت های اعمال شده در سرمایه گذاری مستقیم خارجی ( FDI) در بخش منابع طبیعی برای شرکت های محلی دارای مالکیت مشترک اجباری است. سرمایه گذاری های مشترک ( JVs) بین شرکت های چند ملیتی و شرکت های محلی ( دولتی) به صورت گسترده ای بوسیله دولت ها به منظور تسخیر اجاره های اقتصادی از منابع طبیعی خودشان مورد استفاده قرار می گیرد. به عنوان مثال، شرکت دولتی ADNOC ابوظبی سهم 60 درصدی در عملیات نفت و گاز اماران، سهمی 40 درصدی در شرکت های بین المللی نفتی دارد. اخیرا ایران نیز تصمیم گرفته است که به سمت سرمایه گذاری مشترک به منظور جذب سرمایه خارجی در بخش انرژی قدم بر دارد. در بوتسوانا و نامیبیا شرکت های دولتی سرمایه گذاری مشترک 50-50 را با صنعت استخراج الماس دی بیرز دارند. در مقابل، دولت ها نیز ممکن است مالکیت خارجی را محدود کنند به جای اینکه بخواهند سرمایه گذاری مشترک اجباری را اعمال کنند....