Abstract
To reduce the human influence on natural resources and to identify an appropriate land use, it is essential to carry out scientific land evaluations. Such kind of analysis allows identifying the main limiting factors for the agricultural production and enables decision makers to develop crop managements able to increase the land productivity. Objectives of this study were to develop a GIS based approach for land use suitability assessment which will assist land managers and land use planners to identify areas with physical constraints for a range of nominated land uses. Georeferenced soil survey data and field work observations have been integrated in a GIS based land use suitability assessment for agricultural planning in Chamarajanagar district, Karnataka, India. Also, GIS has been used to match the suitability for main crops based on the requirements of the crops and the quality and characteristics of land. Different land quality parameters, viz. soil texture, depth, erosion, slope, flooding and coarse fragments under various land units were evaluated for the crops. Subsequently all of them were integrated using a sequence of logical operations to generate land suitability and capability maps. Suitability and capability maps for each land use were developed to illustrate these suitability degrees and display the spatial representation of soils suitable for agriculture. It was also found that better land use options could be implemented in different land units as the conventional land evaluation methods suffer from limitation of spatial analysis for the suitability of various crops
چکیده
برای کاهش تاثیر انسان بر منابع طبیعی و شناسایی نحوه مناسب استفاده از زمین، باید برآوردهای علمی زمین را انجام دهیم. این نوع تحلیل، شناسایی عوامل محدود کننده اصلی در تولید کشاورزی را امکان پذیر می سازد و به تصمیم گیران این امکان را می دهد که مدیریت محصول را توسعه دهند تا بتوانند بهره وری زمین را افزایش دهند. اهداف این مطالعه عبارتند از توسعه یک روش مبتنی بر GIS برای ارزیابی تناسب استفاده از زمین است که به مدیران اراضی و برنامه ریزان استفاده از زمین کمک می کند تا نواحی دارای محدودیت فیزیکی را در محدوده کاربردهای مدنظر شناسایی کنند. داده های آزمایش خاک زمین شناختی و مشاهدات کار میدانی در یک ارزیابی تناسب کاربرد اراضی مبتنی بر GIS به منظور برنامه ریزی کشاورزی در ناحیه چاماراجاناگار، کارناتاکا، هند یکپارچه سازی شده اند. همچنین، GIS برای انطباق تناسب کشت های اصلی مبتنی بر الزامات کشت و کیفیت و مشخصات زمین مورد استفاده قرار گرفته است. پارامترهای مختلف کیفیت زمین مانند بافت خاک، عمق، فرسایش، شیب، سیل و قطعات درشت در واحدهای مختلف زمین برای محصولات ارزیابی شده اند. در نتیجه همه آنها، با استفاده از یک مجموعه عملیات محلی یکپارچه سازی شده اند تا نقشه های تناسب و قابلیت اراضی شکل گیرند. نقشه های قابلیت و تناسب برای هر کاربرد توسعه یافت تا این درجه های تناسب مشخص شود و نمایش فضایی خاک هایی که مناسب کشاورزی هستند ارائه شود. دریافته شد که گزینه های کاربرد زمین بهتر را می توان در واحدهای مختلف اجرا کرد زیرا روش های ارزیابی زمین مرسوم، به محدودیت تحلیل فضایی در تناسب محصول های مختلف دچار هستند.
1-مقدمه
ارزیابی قابلیت اراضی، واحدهای توسعه اراضی را از دیدگاه عمومی بدون در نظر گرفتن نوع استفاده، مشخصه یابی و ارزیابی می کند. رده های تعریف شده از I تا VIII وجود دارند (Landon, 1991). این رده بندی از آنجا مفید است که برخی خاک ها می توانند برای محصولات خاصی مناسب و برای برخی محصولات دیگر نا مناسب باشند؛ بنابراین، دقت در نوع بهره برداری از زمین لازم است. نه تنها بر حسب انواع محصولات تولیدی بلکه بر اساس نحوه تولید این محصولات خاص می توان آن را بیان کرد (Sys et al., 1991)....