Abstract
In a supply chain organized as a network of autonomous enterprises, the main objective of each partner is to optimize his production and supply policy with respect to his own economic criterion. Conflicts of interests and the distributed nature of the decision structure may induce a global loss of efficiency. Contracts can then be used to improve global performance and decrease risks. The purpose of the paper is to evaluate the efficiency of different types of contracts between the industrial partners of a supply chain. Such an evaluation is made on the basis of the relationship between a producer facing a random demand and a supplier with a random lead-time. The model combines queuing theory for evaluation aspects and game theory for decisional purposes
چکیده
در یک زنجیرهی تأمین که به عنوان شبکهای از سازمانهای خودمختار و مستقل سازماندهی شده است، هدف اصلی هر نهادی که در این زنجیره سهیم و دخیل میباشد این بوده که سیاستهای تأمین و تولید محصولات خود را بر حسب معیارهای اقتصادی مختص به خودش بهینهسازی نماید. تعارضها و ماهیت توزیع شدهی ساختار تصمیمها میتواند منجر به افت بهرهوری در کل زنجیرهی تأمین گردد. در همین راستا میتوان از قرار دادها برای بهبود کارائی و کاهش ریسک استفاده نمود. در این مقاله قصد داریم تا به ارزیابی بهرهوری انواع مختلفی از قرارداد ها در بین شرکای صنعتیِ دخیل در یک زنجیرهی تأمین بپردازیم. یک چنین ارزیابی، مبانی روابط بین یک تولید کننده ای که با تقاضاهای تصادفی روبرو میباشد و تأمین کننده ای که با زمان تولید تصادفی روبرو میباشد را تشکیل میدهد. این مدل اقدام به ترکیب یک تئوری صفبندی برای ارزیابی جنبههای تئوری بازی و آنهم برای اهداف تصمیم میکند.
1-مقدمه
زنجیرههای تصمیم که در سازمانهای مختلف مد نظر قرار گرفته است، از اطلاعات و شبکههای لجستیکی مشترکی استفاده میکنند. با توجه به ماهیت توزیع شدهی سیستم و خود مختاری مراکز تصمیم گیری ناهمگن در تصمیم گیری، سازمان دهی وظایف و فعالیتها میتواند مسائلی را برای هماهنگ سازی و ادغام آنها به همراه داشته باشد. سازمانها را میتوان به عنوان بازیکنانی در یک بازی که هدف مشترکی را دنبال میکنند ولی دارای محدودیتهای مجزا و برنامههای تعارضی میباشند در نظر گرفت...