Cellular and subcellular measures of exposure (biomarkers) and effects (bioindicators) continue to be developed. This development is justified in part by the potential application of these technologies in supporting ecological risk assessment (ERA). However, application of biomarkers in assessing ecological risk remains infrequent and of questionable utility. The following discussion examines the potential for increasing the utility of biomarkers and bioindicators in ERA. Recent studies suggest that biomarkers can contribute to most aspects of a commonly used framework for ERA. Methods that address gene expression (i.e., proteomics) appear particularly promising in terms of economy in application and significance of results. The primary challenges in using biomarkers/bioindicators to assess risk include the difficulties in (1) developing stressor-specific, quantitative dose-response functions and (2) projecting higher-order ecological effects from cellular or subcellular bioindicators

چکیده

مقادیر نمایش (زیست نشانگرها) و تأثیرات (زیست شناساگرها) سلولی  و زیر سلولی همچنان در حال توسعه یافتن هستند. این توسعه به واسطه‌ی کاربرد بالقوه‌ی این فن آوری‌ها در حمایت از ارزیابی ریسک زیست محیطی (ERA) توجیه می شود. با این حال، استفاده از نشانگرهای زیستی در ارزیابی خطر زیست محیطی نادر بوده و از موارد سوال برانگیز می‌باشد. بحث زیر به بررسی پتانسیل افزایش استفاده از نشانگرهای زیستی و شناساگرهای زیستی در ERA می‌پردازد. مطالعات اخیر نشان می دهند که نشانگرها و شناساگرهای زیستی می تواند در بسیاری از جنبه های چارچوبی معمول که برای ERA مورد استفاده قرار می‌گیرد، کمک کننده باشند. به نظر می رسد روشهایی که بیان ژن را هدف قرار می‌دهند (به عنوان مثال، پروتئومیکس) به ویژه از دیدگاه اقتصادی در برنامه و اهمیت نتایج امیدوار کننده می‌باشند. چالش های اصلی بر سر راه استفاده از نشانگرها/ شناساگرهای زیستی برای ارزیابی خطر شامل مشکلاتی در (1) توسعه‌ی عملکردهای پاسخ دهنده به دز کمی، و تنش زای خاص و (2) طرح ریزی مرتبه بالاتر از اثرات زیست محیطی شناساگرهای زیستی سلولی و زیر سلولی.
1-مقدمه

نشانگرهای زیستی حداقل دو ویژگی اصلی را فراهم می‌نمایند که در سم شناسی محیط زیست کمک کننده می‌باشند. اول، نشانگرهای زیستی به واسطه‌ی تعریف، فقط پاسخگوی بخش فعال زیستی بار بدنی تجمع یافته از یک سا چند سم می‌باشد. این بدان معنا است که، نشانگرهای زیستی بخش زیستی در دسترس از مواد شیمیایی زیست محیطی را مشخص می‌نمایند. دوم، نشانگرهای زیستی اثرات متقابل مخلوط پیچیده ای از مواد شیمیایی تجربه شده توسط موجودات زنده در اکوسیستم های تحت تأثیر مواد شیمیایی صنعتی و کشاورزی مدرن را ادغام می‌نماید. زیست نشانگرها راه حلی ممکن را برای محدودیت های شناخته شده‌ی برونیابش بررسی‌های آزکایشگاهی گونه‌های منفرد، مواد شیمیایی منفرد در ارزیابی خطرات زیست محیطی ارائه می‌نمایند. بنابراین، تعجب آور نیست که توجیه توسعه مداوم، کاربرد، و ارزیابی زیست نشانگرها (و زیست شناساگرها) بر اساس سهم بالقوه آنها در ارزیابی خطر زیست محیطی صورت می‌پذیرد...