Prostate-specific antigen (PSA) is the main diagnostic tool when it comes to prostate cancer but it possesses serious limitations. Therefore, there is an urgent need for more sensitive and specific biomarkers for prostate cancer prognosis and patient follow-up. Recent advances led to the discovery of many novel diagnostic/prognostic techniques and provided us with many worthwhile candidates. This paper briefly reviews the most promising biomarkers with respect to their implementation in screening, early detection, diagnostic confirmation, prognosis, and prediction of therapeutic response or monitoring disease and recurrence; and their use as possible therapeutic targets. This review also examines the possible future directions in the field of prostate cancer marker research

چکیده

آنتي‌ژن ويژه پروستات (PSA)، هنگامي كه سرطان پروستات مطرح مي‌شود، اصلي‌ترين ابزار تشخيصي است، اما داراي محدوديت‌هاي جدي مي‌باشد. بنابراين، نياز مبرمي به نشانگر‌هاي زيستي ويژه‌تر و حساس‌تر براي پيش‌بيني سرطان و پيگيري بيماران وجود دارد. پيشرفت‌هاي اخير منجر به كشف تكنيك‌هاي تشخيصي/پيش‌بينانه جديد بسياري شده و ما را با كانديدهاي ارزشمندي مواجه ساخته است. اين مقاله به طور خلاصه نويدبخش‌ترين نشانگرهاي زيستي را با توجه به اجراي آنها در غربالگري، كشف زودهنگام، تأييد تشخيصي، پيش‌بيني و پيش‌بيني واكنش درماني يا نظارت بر بيماري و عودت؛ و استفاده از آنها به عنوان اهداف درماني احتمالي را بررسي مي‌كند. اين مقاله همچنين جهت‌گيري آتي احتمالي را در حوزه تحقيقات نشانگر سرطان پروستات، بررسي مي‌كند.

1-مقدمه                                                                                

سرطان پروستات ششمين دليل مرگ و مير ناشي از سرطان در مردان است (اكنون در ايالات متحد دليل دوم و در انگلستان دليل اول است) [1]. اگرچه استثناهايي وجود دارد، اما اين شكل تهاجمي ويژه سرطان نيست، و تمايل دارد به متاستازي (گسترش در بدن) عمدتاً در استخوان‌ها و گره‌هاي لنفاوي است [2]. عوامل بسياري بررسي شده‌اند كه موجب پيشرفت سرطان پروستات مي‌شوند، از جمله رژيم غذايي و ژنتيك. درمان شفابخش عمدتاً با جراحي، انواع مختلف درمان راديواكتيوري، يا، به طور كمتر رايج درمان سرمايشي (استفاده از دماهاي پايين براي كشتن سلول‌ها در درون اندام)، سروكار دارند. درمان هورموني يا شيمي‌درماني معمولاً اجرا نمي‌شوند، مگر اينكه بيماري به مراحل پيشرفته رسيده باشد و نمونه‌هايي وجود دارند كه درمان هورموني با پرتودرماني تركيب شده‌اند...