Abstract
The goal of therapy in chronic hepatitis C virus (HCV) infection is sustained virological response (SVR) which reflects HCV eradication. Treatment against HCV has dramatically improved with the recent availability of direct-acting antivirals (DAAs) including sofosbuvir, simeprevir, daclatasvir, ledipasvir/sofosbuvir, paritaprevir/ombitasvir and dasabuvir. Carefully selected combinations of these DAAs offer the potential for highly effective all-oral safe regimens even for patients with decompensated cirrhosis or liver transplant (LT) recipients. Like all current protease inhibitors, simeprevir and paritaprevir should not be used in patients with Child C cirrhosis, while sofosbuvir and ledipasvir/sofosbuvir should not be given in patients with severe renal impairment and glomerular filtration rate less than 30 mL/min. Drug-drug interactions may still occur with the current DAAs particularly in post-LT patients, in whom simeprevir should not be co-administered with cyclosporine and dose adjustments of calcineurin inhibitors are required in case of regimens including the ritonavir boosted paritaprevir. Phase II clinical trials and real life cohort studies have shown that sofosbuvir based combinations are safe and can achieve improvements of clinical status, high SVR rates and even prevention of post-LT HCV recurrence in patients with decompensated cirrhosis or LT-candidates. In the post-LT setting, sofosbuvir based regimens and the combination of paritaprevir/ombitasvir and dasabuvir have been reported to be safe and achieve high SVR rates, similar to those in non-transplant patients, being effective even in cases with cholestatic fibrosing hepatitis. Ongoing clinical trials and rapidly emerging real life data will further clarify the safety and efficacy of the new regimens in these settings
چکیده
هدف از درمان عفونت هپاتیت سی مزمن ، حفظ پاسخ های ویروسی است که نشان دهنده ریشه کن شدن HCV است. با توجه به دسترسی آسان به آنتی ویروس هایی با مکانیسم عمل مستقیم، شامل سوفوسبوفیر، سیمپروفیر، داکلاستافیر، لدیسپافیر/سوفوسبوفیر، پاریتاپرفیر/امبیتاسفیر و داسابوفیر، درمان های مربوط به HCV بهبود چشمگیری یافته اند. انتخاب احتیاط آمیز این DAA های ترکیبی باعث ارائه رژیم های خوراکی کاملا موثر و ایمن، حتی برای بیماران مبتلا به سیروز کبدی یا متقاضیان پیوند کبد شده است. سیمپروفیر و پاریتاپرفیر، هم ارز با سایر بازدارنده های پروتئاز فعلی، نباید در بیماران مبتلا به سیروز کبدی مورد استفاده قرار بگیرند، در حالیکه سوفوسبوفیر و لپیپاسفیر/سوفوسپوفیر نباید در بیماران دارای اختلالات کلیوی شدید و فیلتراسیون گلومرال کمتر از 30 میلی لیتر / دقیقه استفاده شوند. بر هم کنش دارو-دارو در DAA های فعلی، مخصوصا در افرادی که تحت پیوند کبد قرار گرفته اند، مشاهده می شود. در این بیماران سمپروفیر نباید همراه با سیکلوسپورین تجویز شود و در رژیم های شامل ریتونافیر و پاریتاپرفیر، باید در انتخاب دوز مصرفی بازدارنده های کالسینورین دقت شود. مطالعات کوهرت فاز دوم کارآزمایی های بالینی و زندگی بالینی نشان داده اند که ترکیبات مبتنی بر سوفوسبوفیر ایمن بوده و باعث بهبود در وضعیت بالینی افراد، سطوح بالای SVR و ممانعت از عود مجدد HCV بعد از پیوند کبد در بیماران مبتلا به سیروز کبد یا متقاضیان پیوند کبد می شود. در شرایط مربوط به بعد از پیوند کبد، رژیم های مبتنی بر سوفوسبوفیر و ترکیب پاریتاپروفیر/امبیتاسفیر و داسابوفیر ایمن بوده و درست مثل بیماران غیر پیوندی سطوح بالایی از SVR را ارائه می دهند، و حتی در افراد هپاتیتی مبتلا به فیبروز صفراوی موثر می باشد. کارآزمایی های بالینی آتی و روند رو به رشد داده های مربوط به زندگی واقعی به تبیین هر چه بیشتر امنیت و تاثیرگذاری رژیم های جدید در این شرایط کمک شایانی خواهند نمود.