The hierarchical p-median location-allocation model assumes that patrons always travel to the closest facility of appropriate level and that their interests are best served when the distances they must travel to do this are minimized. This assumption about travel behavior is unrealistic, patrons in the real world are known, for instance, to bypass lower level facilities that can serve their needs to attend higher level facilities. We introduce the concept of “expected distance under referral” to deal with such irrationality and incorporate it into a location-allocation model that minimizes the negative effects of such irrational behavior. We demonstrate the model with several types of non-optimal travel behavior

-1مقدمه

مدل های مکان یابی - تخصیص (LA) به دنبال استقرار تسهیلات و تخصیص بهینه مشتری به آنها می باشد. یکی از مدل های LA که به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، یعنی p-median ،​ فرض می کند که مشتری ها از نقاط تقاضا به نزدیکترین تسهیلات سفر می کنند، و هنگامی که آنها تا حد امکان به این مراکز نزدیک هستند، به بهترین شیوه انتظارات آنها برآورده می گردد. این مدل ساده را می توان به راحتی به این واقعیت اعمال کرد که بسیاری از سیستم های تاسیسات به صورت سلسله مراتبی سازمان دهی شده اند، اما نمی توانند به طور منطقی با رفتار سفر مشتری ها و یا نیازهای خدماتی آنها مقابله کنند. نظریه تعامل فضایی به ما می گوید که این امر که فرض کنیم که مشتری ها به نزدیکترین مرکز سفر خواهند کرد بیش از حد ساده می باشد. مدل هایی که تلاش کردند که به صورت واقع گرایانه به رفتار سفر بپردازند، از اوایل دهه 1940  با ما همراه بوده اند. تعامل فضایی یک مشخصه مهم از استفاده و عملکرد مراکز ارائه خدمات است. ساختار سازمانی یک سیستم تاسیسات عمیقا الگوهای تعاملی در درون آن را تحت تاثیر قرار می دهد؛ چشم پوشی از این ساختار می تواند ما را به یک ارزیابی اشتباه از عملکرد یک سیستم و بهینه سازی آن هدایت کند…