Abstract
OBJECTIVES: Botulinum toxin A has conventionally been used in the upper extremity to treat spasticity resulting from stroke, paraplegia, and dystonia. Recently, it has been used to relieve symptoms of vasospasm in Raynaud's phenomenon. This review summarizes the current literature on botulinum toxin A in the treatment of Raynaud's phenomenon and examines the proposed mechanisms of action, suggested techniques of administration, and clinical efficacy
METHODS: An Ovid MEDLINE search from 1950 to September 2010 was performed to identify any reports on the use of Botulinum toxin in the treatment of Raynaud's disease or associated vasoconstrictive disorders. All studies pertaining to "Raynaud's disease," "Raynaud's," or "vasoconstriction" were queried and meshed with a secondary search of studies pertaining to "botox" or "botulinum toxin type A." These reports were meshed and subsequently limited to human studies. All studies that met criteria were included and their outcomes evaluated and summarized
RESULTS: Since 2004, there have been 5 studies that have evaluated the use of Botulinum Toxin A for the treatment of Raynaud's. In each study, patients received a range of botulinum toxin injections (10-100 units) in their fingers and hands. The studies have many limitations (lack of controls, variable severity of disease, variability of dosing) but all report favorable clinical results. All showed overall improvement in patient pain as well as a reduction in soft tissue ulceration
CONCLUSIONS: Initial reports on the use of botulinum toxin A for Raynaud's phenomenon are promising. Larger controlled trials with improved study design are warranted. A better understanding of the mechanism of action, appropriate dose and dose frequency, and the efficacy relative to other medical and surgical treatments requires investigation
چکیده
اهداف: سم بوتولینوم A به طور قرار دادی در درمان انقباضات شدید ناشی از سکته، فلج پایین تنه و اختلال کشیدگی عضلانی (تونوس) استفاده می شود. اخیراً این دارو برای تسکین علائم اسپاسم (گرفتگی) عروق در عارضه ریناود استفاده می گردد. این مقاله خلاصه ای از نوشته های رایج در مورد سم بوتولینوم A در در درمان عارضه ریناود و بررسی مکانیسم عمل و تکنیک های اجرایی پیشنهادی و تاثیر بالینی آن است.
روش ها: تحقیق Ovid MEDLINE از 1950 تا سپتامبر 2010 برای شناسایی گزارش های استفاده از سوم بوتولینوم در درمان بیماری ریناود یا سایر اختلالات تنگی عروق مرتبط با آن صورت گرفت. همه مطالعات مربوط به بیماری ریناود، ریناود، یا تنگ شدگی عروق ، با تحقیقات ثانویه مطالعات مربوط به بوتاکس یا سم بوتولینوم گروه A مرتبط بودند. این بررسی ها به یکدیگر مرتبط بوده و به مطالعات انسانی محدود شده بودند. همه مطالعات مناسب موضوع بررسی شدند ونتایج آنها ارزیابی و خلاصه شد.
یافته ها: از سال 2004، 5 مطالعه بود که استفاده از سم بوتولینوم A برای درمان ریناود را ارزیابی می کرد. در این بررسی، به بیماران 10 تا 100 واحد سم بوتولینوم در انگشتان یا دست هایشان تزریق شد. مطالعات محدودیت هایی از قبیل عدم کنترل، شدت متنوع بیماری و میزان متفاوت دوز داشت اما همه گزارش ها نتایج کلینیکی مطلوبی داشتند. همه آنها دال بر بهبود درد بیماران و همچنین کاهش زخم ها در بافت های نرم بود.
نتایج: گزارش های اولیه استفاده از سم بوتولینوم در درمان عارضه ریناود امید بخش هستند. آزمایشات کنترل شده تر با پیشرفت طراحی مطالعات تضمین می شوند. درک بهتر از مکانیسم عمل، دوز اختصاصی و دوز متناوب و تاثیر نسبی سایر معالجات و جراحی نیازمند تحقیق است.