بسیاری از کارفرمایان مالزیایی روش های تدریس مورد استفاده در موسسات آموزش عالی را مورد انتقاد قرار می دهند، چرا که بسیار تئوریکی و آزمون مدار هستند (شاه، 2008). بنابراین در آموزش دانشجویان برای رفع نیازهای محیط کار ناکام می مانند. یکی از این نیازها مهارت فعالیت تیمی می باشد که عدم وجود آن بقای یک شرکت در محیط رقابتی تجارت جهانی را به خطر می اندازد. یادگیری الکترونیک به عنوان ابزاری شناخته می شود که در اختیار هر عضوی قرار می گیرد تا به نحوی مساوی با دیگران در بحث مشارکت نماید، یادگیری عمیق تر خود را ارتقا دهد و همین طور این ابزار یادگیری مشارکتی را امکان پذیر می سازد (مورفی، 2004، وانگ و وو ، 2007). بنابراین اغلب نهاد های وابسته به دانشگاه تشویق می شوند از این فناوری مکمل با یادگیری کلاسی خود استفاده کنند، این وضعیت به ایجاد یادگیری ترکیبی منجر می شود که تجارب جدیدی را در رابطه با ایجاد فعالیت تیمی کمک می کند. بر اساس چارچوب نظریه شناختی این روش آموزش (بیگس، 1999)، یک مطالعه موری کیفی توسعه یافت. این مطالعه از نزدیک نحوه ی توسعه مهارت کاری موثر تیمی در گروه های کوچک در بین دانشجویانی بررسی کرد که به روش ترکیبی فعالیت می کنند. یافته های این مطالعه بسیار امیدوار کننده بودند. چرا که هر گروه برای تکمیل تکالیف خود چه به صورت آنلاین و چه به صورت حضوری به شکل یک تیم فعالیت می کردند.

گزارش عملی از طرح چشم انداز جامع سوم  (OPP3) هدفی را بار کشور مالزی در نظر گرفته است که تا سال 2020 دارای اقتصاد مبتنی بر دانش بوده و به یک ملت توسعه یافته تبدیل شود (آرابی و منصور، 2006) مالزی با  داشتن اقتصاد مبتنی بر دانش نیازمند کارگران دارای تحصیلات عالی می باشد و هدف آن این است که %40 از ترک تحصیل کنندگان تا سال 2020 وارد موسسات آموزش عالی شوند (نهاد نخست وزیری ، 2010). اما چالش این کشور در مورد تحویل دادن فارغ التحصیلانی برای رفع نیازهای اقتصادی نبوده، بلکه معضل آن داشتن فارغ التحصیلانی بدون مهارت های قابلیت استخدام می باشد...