The correct estimation of conveyance water losses from an irrigation system is vital for the proper management for the system. Seepage is the most dominant process by which water is lost in the canal. Thus, for the effective operational planning and management of an irrigation system, a dependable forecasting of the seepage is very important. Seepage rates are obtainable either by direct measurement or by estimation. This study investigated the usefulness of the equations of Moritz and Davis-Wilson in estimating the seepage losses of concrete-lined canals. Seepage losses of the concrete-lined trapezoid canals of the Menemen irrigation system at the end of the Gediz basin were measured by the inflow-outflow method and the results were compared with the estimates of seepage losses given by the use of these two equations. Average seepage losses were measured as 107.6  1 s⁻¹ km⁻¹ for the main canal, 32.1  1 s⁻¹ 100  m⁻¹ for the secondary canals, and 11.7  1 s⁻¹  100  m⁻¹ for the tertiary canals. Standard deviation and variation coefficients were found to be 79  1 s⁻¹ km⁻¹ and 73%, respectively, for the main canal, 29  1 s⁻¹  100  m⁻¹ and 89%, respectively, for the secondary canals, and 17  1 s⁻¹ 100  m⁻¹ and 158%, respectively, for the tertiary canals. Actual seepage losses from the main canal, the secondary canals, and the tertiary canals were all much higher than the standards and showed a wide margin of variability. As in the study area, seepage losses in other irrigation systems in Turkey are much higher than the standards, and since the seepage losses estimated by the Moritz and Davis-Wilson equations are much lower than the measured values, the use of these empirical equations in the estimation of seepage losses is not possible. These equations, if used, should be calibrated for existing canal conditions

چكيده

تخمين صحيح تلفات انتقال آب از سيستم آبياري براي مدريت صحيح سيستم حياتي است. تراوش، حاكم ترين فرآيندي است كه از آن طريق آب در كانال تلف مي شود. بنابراين ، براي طرح و مديريت عملياتي موثر يك سيستم آبياري، يك پيش بيني قابل اطمينان از تراوش بسيار مهم است. نرخ هاي تراوش را مي توان با اندازه گيري مستقيم و يا با تخمين بدست آورد. اين مطالعه به تحقيق در سودمندي معادلات Moritz  و Davis-Wilson  درتخمين تلفات تراوش از كانال هاي با پوشش بتني پرداخته است. تلفات ناشي از تراوش در كانال هاي با پوشش بتني در سيستم آبياري Menemen در انتهاي حوضه Gediz توسط روش جريان ورودي-جريان خروجي اندازه گرفته شده و نتايج با تخمين هاي تلفات تراوش بدست آمده از كاربرد اين دو معادله مقايسه شده اند. تلفات تراوش ميانگين برابر 107.6  1 s⁻¹ km⁻¹ براي كانال اصلي، 32.1  1 s⁻¹ 100  m⁻¹  براي كانال هاي درجه دو و 11.7  1 s⁻¹  100  m⁻¹ براي كانال هاي درجه سه اندازه گيري شدند. انحراف معيار و ضرايب تغيير به ترتيب برابر79  1 s⁻¹ km⁻¹  و 73% براي كانال اصلي، 29  1 s⁻¹  100  m⁻¹ و 89% به ترتيب براي كانال هاي درجه دو و 17  1 s⁻¹ 100  m⁻¹ و 158% به ترتيب براي كانال هاي درجه سه مي باشند. تلفات تراوش واقعي براي كانال اصلي ، كانال  هاي درجه دو و كانال هاي درجه سه، همگي بسيار يالاتر از استانداردها بوده و حاشيه وسيعي از تغييرات را نشان مي دهند. همانند منطقه مورد مطالعه، تلفات تراوش در ساير سيستم هاي آبياري در تركيه بالاتر از استانداردها مي باشند و از آنجا كه تلفات تراوش تخمين زده شده با معادلات Moritz  و Davis-Wilson بسيار كمتر از مقادير اندازه گيري شده است. استفاده از اين معادلات تجربي در تخمين تلفات تراوش ممكن نيست. در صورتي كه بخواهيم  اين معادلات را  مورد استفاده قرار دهيم، بايد آنها را براي شرايط موجود كانال واسنجي كرد

1-مقدمه

تلفات تراوش نه تنها منتهي به تقليل منابع آب شیرین شده بلكه باعث ماندابي شدن، شوري وآلودگي آب زير زميني مي شوند (Swamee et al. 2000a). ادامه تراوش از كانال ها و نيز تلفات ناشی از نفوذ از آبياري مزارع در طول سال ها موجب شده كه سطح سفره آب تدريجا" در برخي نواحي به تراز كاملا" بالايي برسد. همچنين، تراوش منجر به كاهش راندمان هاي آبياري، هزينه هاي افزايش يافته عملياتي و كمبود آب در پايين دست مي شود...