تثبیت پروتئین های غشا از طریق مهندسی پروتئین

پروتئین های اینتگرال غشا (IMPs) توسط بیش از 30% ژن های انسان کدنویسی می شوند و در فرایندهای مهم سلولی شامل ارتباطات سلولی و شناسایی، انتقال مولکول از لایه دوگانه لیپیدی، بیوسنتز و چسبندگی سلولی، شرکت می کنند. به دلیل اینکه بسیاری از IMPs روی سطح سلول قرار گرفته اند، جای تعجب نیست که این پروتئین ها دسته عمده ای از تارگت های دارو را تشکیل دهند. IMPs به صورت اختصاصی تکامل می یابند تا در محیط آب گریز غشای دوگانه لیپیدی فعالیت داشته باشند و نیاز است که به کمک دترجنت ها برای انجام آنالیزهای بیوشیمیایی و ساختاری جداسازی شوند. 

نیاز است که عملکرد گونه های جهش یافته INP پایدار شده مورد بررسی قرار گیرد تا تاثیر جهش ها روی عملکرد تعیین شود. این امر به ویژه برای GPCR ها مهم است که پروتئین های دینامیکی هستند و با بسیاری از لیگاندها واکنش می کنند (بر اساس کانفورماسیونشان) و در نتیجه با پروتئین های G تری متریک، آرستیل  ها و دیگر عوامل برهم کنش می کنند. احتمال دارد که برخی جهش های پایدارکننده در GPCRها تغییرات کانفورماسیونی روی پروتئین ایجاد کنند که منجر به اختلال در انتقال سیگنال می شود. بنابراین اثر جهشه های پایدار کننده باید همیشه بسته به کاربدر مورد نظرف در نظر گرفته شود. در حال حاضر GPCR پایدار شده ساختارهای کریستالی برای طراحی داروهای جدید برای ما فراهم کرده اند.