Purpose – The purpose of this paper is to investigate the relation between the value of executive director share ownership and discretionary accruals. Design/methodology/approach – This study uses a dataset of 1,173 firm-year observations drawn from 188 Australian listed companies for the period 2000-2006. The analysis is based on multivariate regression analysis and ordinary least square models were used to investigate the relation between the value of managerial ownership and discretionary accruals. The issue of potential endogeneity is addressed by using a simultaneous equation system. Findings – A negative relation is found between value of managerial share ownership and discretionary accruals at lower levels of value of ownership, which is consistent with the theorized incentive alignment that as the managers commit more resources to their firms, stakeholders impose less contractual constraints specified in terms of accounting numbers and managers make lower accrual adjustments. After a certain level of value of ownership is attained, a positive relations seen, consistent with increased discretionary accrual adjustments associated with stakeholders anticipating managerial entrenchment. Also, it is found that these results are driven by firms with income increasing, as opposed to income decreasing, discretionary accruals. Practical implications – Shares and options are forming an increasing proportion of executive remuneration that continues to be the subject of much debate amongst regulators and in the media. Showing that the value of share ownership may be an effective internal governance mechanism to help align incentives adds to the debate and has policy implications. Originality/value – The paper’s primary contribution is finding that the value (as opposed to proportion) of share ownership, typically representing a sizeable proportion of managers’ undiversified wealth, is a potentially direct driver of theorized incentive alignment and entrenchment effects associated with share ownership

چکیده

هدف – هدف از این مقاله بررسی رابطه ی بین ارزش مالکیت سهام مدیر اجرایی و اقلام تعهدات اختیاری است.

طرح / متدولوژی / رویکرد – این تحقیق با استفاده از مجموعه اطلاعات 1173 بازدید سالیانه از 188 شرکت استرالیایی در فاصله ی سالهای 2000 تا 2006 انجام شد. آنالیزها براساس رگرسیون چند گانه و مدل حداقل مربعات معمولی برای بررسی رابطه ی بین ارزش مالکیت مدیریتی و تعهدات اختیاری انجام شد. درون یابی هم با استفاده از یک سیستم معادلات همزمان هدف قرار گرفت.

یافته ها – یک رابطه ی منفی بین ارزش مالکیت سهام مدیریتی و تعهدات اختیاری در سطوح پایین تر از ارزش مالکیت وجود دارد، این مطابق با تئوری ای است که براساس آن مدیران منابع را به شرکتشان اختصاص می دهند. و سهام داران محدودیت های قراردادی کمتری را براساس مالکیت های ساختاری برحسب سیستم حسابداری تحمیل می کنند و مدیران تنظیمات تعهدی کمتری را ایجاد می کنند. پس از اینکه یک سطح مشخصی از ارزش مالکیت بدست آمد، یک رابطه ی مثبت مطابق با افزایش تنظیمات تعهدات اختیاری همراه با جبهه گیری کدیرتی سهامداران دیده می شود. همچنین مشخص شده است که این نتایج در اثر افزایش درآمد شرکت ها به وجود آمده است.

مفهوم عملی – سهام و انتخاب ها بخش بزرگی از مطالب بحثهای قانو گذاغران و رسانه ها را تشکیل می دهند. این نشان می دهد که ارزش مالکیت سهام یک مکانیسم نظارتی داخلی برای کمک به بحث ها ایجاد می کند.

اصالت / ارزش: - هدف اصلی این مقاله بررسی این یافته است که ارزش مالکیت سهام که نسبت مشخصی از ثروت یکنواخت را در بر می گیرد راهنمای مستقیم تنظیم مشوق ها و اثرات جبهه گیری مربوط به مالکیت سهام است.

مقدمه

این مقاله رابطه ی بین ارزش مالکیت مدیریتی و تعهدات اختیاری در استرالیا در طول دوره ی زمانی 2000 تا 2006 را بررسی می کند. تفکیک مالکیت و کنترل در شرکت های عام وارد بورس شده مورد بحث قرار گرفت که این سبب شد ناهماهنگی اطلاعاتی میان مدبران و سهامداران مشکلات نمایندگی را افزایش دهد (Jensen and Meckling, 1976). افزایش سطح مسهم مالکیت مدیریتی در یک شرکت به هماهنگ شدن علائق مالکان و مدیران و کاهش مشکلات نمایندگی کمک می کند (Jensen and Meckling, 1976). (1). با بحث در کورد چنین مشوق هایی Warfield et al. (1995), نشان داد که سهامداران شرکت محدودیت های ساختاری بیشتری گرانتر از ارقام حسابداری را به عنوان مالکیت مدیریتی تحمیل کردند و بنابراین تنظیم مشوق ها کاهش یافت. وجود محدویت های حسابداری به نوبه ی خود مدیرانی با مشوق هایی برای استفاده از حسابداری در کمک به کاهش دادن این محدودیت ها را به وجود می آورد. یک بحث تئوریک که در نظریات Warfield et al. (1995 چشم پوشی شده است این است که افزایش سطح مالکیت مدیرتی سبب جبهه گیری در مدیریت می شود (Demsetz, 1983; Fama and Jensen). بحث این است که قدرت رای دهی بیشتر آنها را برای امنیت دادن این موقعیت در شرکت کمک می کند و بنابراین آن ها را از مکانیسم های ایجاد کننده ی مشکلات نمایندگی مصون نگه می دارد. در صورتی که سهامداران در چنین جبهه گیری هایی مشارکت کنند افزایش سطح مالکیت مدیریتی می تواند ایجاد شود...