Many wildlife species forage on sewage-contaminated food, for example, at wastewater treatment plants and on fields fertilized with sewage sludge. The resultant exposure to human pharmaceuticals remains poorly studied for terrestrial species. On the basis of predicted exposure levels in the wild, we administered the common antidepressant fluoxetine (FLUOX) or control treatment via prey to wild-caught starlings (Sturnus vulgaris) for 22 weeks over winter. To investigate responses to fluoxetine, birds were moved from their group aviaries into individual cages for 2 days. Boldness, exploration and activity levels showed no treatment effects but controls and FLUOX birds habituated differently to isolation in terms of the concentration of corticosterone (CORT) metabolites in faeces. The controls that excreted higher concentrations of CORT metabolites on day 1 lost more body mass by day 2 of isolation than those which excreted lower levels of CORT metabolites. CORT metabolites andmass losswere unrelated in FLUOX birds.Whenwe investigated themovements of birds in their group aviaries, we found the controls made a higher frequency of visits to food trays than FLUOX birds around the important foraging periods of sunrise and sunset, as is optimal for wintering birds. Although individual variability makes interpreting the sub-lethal endpoints measured challenging, our data suggest that fluoxetine at environmentally relevant concentrations can significantly alter behaviour and physiology

بسياري از گونه هاي حيات وحش از غذاهاي آلوده به فاضلاب تغذيه مي كنند، براي مثال در گياهان تغذيه شده با آب فاضلاب و مزارع بارور شده با گنداب ها. اما در رابطه با اثری که در معرض قرار گرفتن با دارو هاي انساني براي گونه هاي زميني(خاكي) در بر دارد، مطالعات ضعيفي صورت گرفته است. بر اساس سطوح در معرض داروي پيش بيني شده در طبيعت، ما داروي ضد افسردگي فلوكسين (fluoxetine) يا تيمار كنترل را از طريق طعمه به سارهاي وحشي گرفته شده، براي 22 هفته در طول زمستان تجويز كرديم. براي يافتن پاسخ ها به فلوكسين، پرندگان از لانه هاي گروهيشان به قفس هاي انفرادي براي مدت 2 روز منتقل شدند. به طور قابل توجهي سطوح فعاليت و اكتشاف، هيچ اثر درماني نشان نداد اما پرندگان تيمار شده با فلوكسين يا كنترل ها به طور متفاوتي از نظر غلظت متابوليت هاي corticosterone در مدفوع به جدايي(انزوا) عادت كردند. كنترل هايي كه غلظت بالاتري از متابوليت هاي corticosterone را در روز 1 دفع كردند، در روز دوم جداسازي،  وزن بيشتري از دست دادند نسبت به آنهايي كه سطوح كمتري از متابوليت هاي corticosterone را دفع كردند. متابوليت هاي corticosterone و از دست دادن وزن در پرندگان تيمار شده با FLUOX ارتباطي نداشتند. وقتي ما حركات پرندگان را در لانه هاي گروهيشان بررسي كرديم متوجه شديم كه كنترل ها، فركانس بالاتري از روبرو شدن با سيني هاي غذا نسبت به پرندگان تيمار شده با FLUOX در طول دوره هاي مهم جست و جوگري از طلوع تا غروب خورشيد ايجاد كردند كه اين امر براي پرندگان زمستاني مطلوب است. داده هاي ما نشان مي دهد كه fluoxetine مي تواند به طور قابل توجهي رفتار و فيزيولوژي را تغيير دهد.

در سراسر جهان هزاران داروي مختلف روزانه در طب پزشكي استفاده مي شوند. بسياري از اين دارو ها فقط تا حدي براي غير فعال كردن تركيبات، متابوليز شدند و در بافت هاي لاشه ها يا مواد زائد دفع شده در محيط باقي مي مانند. يك بخش قابل توجه از داروهاي انساني كه دفع شده اند، وارد گياهان آبياري شده با فاضلاب مي شوند. بدين طريق مي توانند توسط بي مهرگاني كه روي فيلترهاي  چكانيدن دخيل در تيمار(آبياري) ثانويه زندگي مي كنند، جذب شوند...