We examine how auditing affects the design of financial contracts following a change in accounting standards. SFAS 141(R) requires recognition and periodic re-measurement of liabilities for contingent earnout payments incorporated in acquisition contracts. Consequently, auditors must now provide assurance on contingent earnout liabilities and directly verify whether acquiring firms are contractually obligated to make additional earnout payments to target-firm shareholders. Consistent with a financial reporting cost hypothesis, we find earnouts are used less frequently under the new standard. However, we find the presence of a high-quality auditor moderates the effects of financial reporting costs arising from earnouts under SFAS 141(R). We also document that earnout contracts are more likely to include accounting-based performance benchmarks in the presence of a high-quality auditor under SFAS 141(R). Our results provide evidence that firms trade-off expected financial reporting costs for contracting benefits which arise from expected auditor verification of accounting numbers used in financial contracts

چکیده

در این مقاله قصد داریم به بررسیِ تأثیر طراحی قرار داد های مالی و به دنبال آن تأثیر آن بر روی استاندارد های حسابداری بپردازیم. SFAS 141(R) نیاز به تشخیص و اندازه گیری دوره ای بدهی ها داشته تا بتوان پرداخت های مشروط به کسب درآمد از بدهی را که در اخذ قرار داد ها دخیل هستند پیش بینی کرد. از این رو، حسابرسین باید این تضمین را فراهم کرده تا یک چنین شرط و احتمالی را تضمین کرده و به صورت مستقیم مشخص کنند که آیا شرکت ها از نظر قرار داده می­توانند پرداخت های بیشتری را به سهامدارن شرکت موصول کنند یا خیر. مشابه با فرضیه های هزینه ی گزارش مالی، مشخص شده است که چنین درآمد هایی تحت استاندارد های جدید به ندرت صورت میگیرد. اگرچه ما یافته ایم که وجود یک واسط حسابرس متخصص میتواند بر روی هزینه های گزارش مالی حاصل از درآمد های تحت SFAS 141(R) تأثیر داشته باشد. همچنین مشخص کرده ایم که این قرار داد ها با احتمال زیادی شامل بنچ مارک های کارائی مبتنی بر حسابداری تحت نظر یک حسابرس با تجربه و تحت SFAS 141(R) میباشد. نتایج ما نشان داده است که ایجاد تعادل بین هزینه های گزارش مالی برای قرارداد ها ناشی از وارسی حسابرس از اعداد حسابداری موجود در قرار داد های مالی میباشد.

استاندارد های حسابداری، نقش عمده ای را در سیاست های حسابداری شرکت های تجاری و قرار داد های مالی بازی میکنند.(وات و زیمرمن 1990). بنابراین، در زمانی که این استاندارد ها تغییر میکند، به نوبه ی خود گزارش های مالی و هزینه های قراردادی نیز تغییر خواهد کرد و این بر روی طراحی قرار داد های مالی تأثیر خواهد گذاشت(Beatty,2002,Frankel 2008). از آنجایی که رویکرد های قبلی به بررسی ماهیت گزارش گیری مالی ای پرداخته اند که قرار داد های مالی را ترسیم میکند، ولی مدارک کمی وجود دارد مبنی بر اینکه چطور حسابرسی بر روی قرار داد های مالی تأثیر میگذارد. تا به امروز، در این زمینه هیچ پژوهشی صورت نگرفته است.

به منظور پاسخ به این سوال، قصد داریم قرار داد های مالی استفاده شده در تراکنش های ادغامی و اتخاذی(M&A)  که حول محور SFAS 141(R) میباشد را بررسی کرده و چگونگی تأثیر وجود یک حسابرس خبره بر روی احتمال کسب درآمد از قرارداد را مشخص سازیم.

قرار داد های خرید معمولاً در زمانی که عدم قطعیت زیادی در مورد دیدگاه های آینده ی اتخاذ یک شغل وجود دارد،  شامل کسب درآمد از ارائه میباشد. یک درآمد مشروط برای پرداخت درآمد به سهامداران به محض رسیدن به معیار کارائی خاص تکمیل شده است.

SFAS 141(R) به میزان زیادی باعث تغییر گزارش های مالی برای قرار داد های تملک گردیده است و در نتیجه مسئولیت حسابرسین برای نظارت بر این قرار داد ها نیز تغییر کرده است. این استاندارد نیاز به این داشته که شرکت ها بتوانند یک درآمد مشروطی را در تاریخ مالکیت درک کرده و در هر بازه ی گزارش گیری آنرا مجدد اندازه گیری کنند. تحت استاندارد قبلی، به تشخیص هیچ بدهی ای نیاز نبود. کسب درآمد هیچ تأثیر آنی نداشته زیرا تنها در اظهارنامه های مالی و در زمانی که پرداختی صورت میگرفت تشخیص داده می­شد. علاوه بر این، کارائی مالی هدف نیز عموماً به صورت غیر مستقیم و به وسیله ی حسابرسی مربوط به اظهارنامه های مالی یکپارچه مورد نظارت قرار میگرفت...