Abstract
Purpose – This paper aims at investigating the rather unexplored issue of how green innovators address the knowledge needs emerging when initiating a sustainability path, comparing their knowledge strategies with those of non-green innovators
Design/methodology/approach – The authors investigate this issue using data from the 2008 Italian Community Innovation Survey (CIS). Focusing on manufacturing firms, they identify the main characteristics and knowledge assets of firms introducing environmental innovations (EIs) as opposed to those of other innovators
Findings – The authors’ results suggest that the development of EIs entails a higher recourse to external knowledge, in the form of use of external sources of information, acquiring R&D from external firms and cooperation. Relationships with partners that do not belong to the supply chain – including KIBS, universities, research institutions and competitors – are far more important than for other innovations. On the contrary, differences between the two categories are less marked when it comes to investments in internal knowledge resources. Finally, proactive environmental innovators have very different knowledge strategies than reactive ones, which resemble non-green innovators
Originality/value – The main contribution of this paper is that it investigates the unexplored issue of how firms assess and develop the knowledge needed to develop EIs. By comparing them with the strategies of non-green innovators, the analysis performed in the paper allows understanding the peculiarities of such innovations. Furthermore, the authors contribute to the literature by verifying how knowledge management strategies vary according to the differential importance that sustainability has for the firm’s innovative strategy
چکیده
هدف: هدف این مقاله، بررسی موضوعاتی است کشف نشده در زمینه ی اینکه چطور مبتکران سبز،ابتکاراتی را در زمینه ی برآورده سازی نیازمندی های دانش در زمان آغاز یک مسیر پایدار اتخاذ کرده و استراتژی های دانش خود را با استراتژی های دانش مربوط به مبتکران غیر سبز مقایسه میکنند.
طراحی/متدلوژی/روش: مولفین این مقاله، موضوع مد نظر را با استفاده از داده های بدست آمده از پژوهش صورت گرفته بر روی انجمن مبتکران ایتالیایی(CIS) که در سال 2008 صورت گرفته است، مورد بررسی قرار خواهند داد. تمرکز این مؤلفین بر روی شرکت های تولیدی بوده و از این رو مشخصه های اصلی و دارائی های دانش این شرکت ها که ابتکارات محیطی (EIs) را معرفی کرده اند، تشخیص داده خواهد شد.
یافته ها: نتایج بدست آمده حاکی از این است که توسعه ی ابتکارات محیطی که به عنوان منابع اطلاعاتی بیرونی استفاده میشود، شامل منابع بالاتری نسبت به دانش بیرونی بوده و R&D را نیز از شرکت های خارجی بدست خواهد آورد. رابطه با شرکایی که به این زنجیره ی منابع تعلق ندارند، شامل KIBS، دانشگاه ها، مؤسّسات پژوهشی و رقبا بوده که در مقایسه با ابتکارات دیگر، اهمیت بیشتری برای ابتکارات محیطی دارند. در مقابل، تفاوت های بین دو دسته بندی، در زمانی که بر روی منابع دانش داخلی سرمایه گذاری میشود، کمتر میباشد. در نهایت، ابتکارات محیطی بلادرنگ، دارای استراتژی های دانش متفاوتی نسبت به استراتژی های دانش واکنشی میباشد.
اصالت/ارزش: نقش عمده ای که این مقاله در این زمینه بر عهده دارد، این بوده که به بررسی موضوعات بررسی نشده در زمینه ی چگونگی ارزیابی و توسعه ی دانش مورد نیاز در شرکت ها به منظر توسعه ی ابتکارات محیطی میباشد.با مقایسه ی این مباحث با استراتژی های مربوط به ابتکارات غیرسبز، تحلیلاتی که در این مقاله صورت گرفته شده است، به ما اجازه داده تا ابهامات موجود در چنین ابتکاراتی را حل و فصل کنیم. علاوه بر این، مؤلفین با بررسی اینکه استراتژی های مدیریت دانش چطور بر اساس اهمیتی که استراتژی های ابتکاری در شرکت ها دارد، متغیر است، نقشی را نیز در این زمینه ایفا کرده است.
1-مقدمه
در سال های اخیر، اهمیت دستورالعمل های توسعه ی پایدار برای صنعت، با رشد روزافزونی مخصوصاٌ در زمینه ی نگرانی های محیطی، روبرو بوده است. از سوی دیگر، افزایش آگاهی مشتریان از تأثیرات محیطی بر روی انتخاب مصرف آنها و تمایل آنها به نقش پذیری در کاهش اثرات زیستی، فرصت هایی را برای شرکت ها(De Marchi 2013,Porter 2006) فراهم ساخته است. از سوی دیگر، سیاست های محدود کننده ای که روز به روز در حال افزایش میباشند، و فعالیت های صورت گرفته توسط NGO ها و سایر گروه های محیط بانی، باعث افزایش توجه به آلاینده های ایجاد شده توسط شرکت ها شده و از این رو شرکت ها را در جهت کنترل تأثیر فعالیت های آنها بر روی محیط ترغیب میکند ، تا بتوان ریسک های احتمالی و هزینه های اضافی را کاهش داد. توجهی که بر روی تغییرات محیطی برای سیستم های تولید و مصرف صورت گرفته است، شتاب خاصی را در بحران اقتصادی جاری به خود گرفته است، و از این رو منجر به افزایش روش های توسعه ی جایگزین(Devis and Mulin 2011) شده است و این امر باعث شده تا شرکت ها، پایداری را به عنوان یک مسیر اصلی برای رشد آینده ی خود اتخاذ کنند(Laperche,Uzundis 2012). گرایشی که به سمت مدل های تولید کم اثرگذار بر روی محیط صورت گرفته است، ممکن است اهمیت بهره های اقتصادی را به وسیله ی نوآوری در جهت کاهش تأثیرات محیطی و در عین حال فراهم ساختن مزایای اقتصادی به شرکت ها اثبات کند...