چکیده

امروزه داروهای مبتنی بر اینکرتین مثل آگونسیت های گیرنده پپتید-1 شبه گلوکاگون و مهارکننده های دی پپتیدیل پپتیداز 4، به صورت معمول برای درمان دیابت شیرین نوع 2 استفاده می شوند. این داروها متابولیسم گلوکز را از طریق مکانیسم های متعدد تنظیم می کنند، استفاده از آنها با میزان اندک هایپوگلیسمی همراه است و آنها وزن بدن را تحت تاثیر قرار نمی دهند (مهارکننده های دی پپتیدیل پپتیداز 4) یا باعث کاهش وزن می شوند (آگونسیت های گیرنده پپتید-1 شبه گلوکاگون). موفقیت اگزناتید و سیتاگلیپتین، که با توجه به گروه های دارویی آنها نخستین درمان های مبتنی بر اینکرتین بودند، باعث تقویت ایجاد داروهای جدید متعدد شده است که اکنون در مراحل نهایی تهیه بالینی یا منتظر تایید هستند. این مقاله مروری دانش فعلی مارا در مورد مکانیسم های عمل داروهای مبتنی بر اینکرتین با تاکید بر پروفایل بالینی به دست آمده از داروهای جدید برجسته می کند.

1-مقدمه 

به دنبال این مشاهده که هورمون اینکرتین پپتید-1 شبه گلوکاگون (GLP-1) در انسان باعث تحریک آزاد شدن انسولین در پاسخ به بار گلوکز روده ای می شود، پیشرفت های زیادی در دانش ما در مورد نحوه تنظیم متابولیسم گلوکز توسط GLP-1 اتفاق افتاد. علاوه بر اینGLP-1، برعکس هورمون اینکرتین دیگر یعنی پلی پپتید انسولینوتروپیک وابسته به گلوکز (GIP)، اعمال تنظیمی گلوکز خود را در بماران مبتلا به دیابت شیرین حفظ می کند. این یافته ها باعث کشف و تولید آگونیست های گیرنده GLP-1 (GLP-1R) شده است که از نظر ساختاری متفاوت هستند و اثرات GLP-1 را in vivo در انسان تقلید می کنند. علاوه بر این مشخص شدن نقش اصلی دی پپتیدیل پپتیداز 4 (DPP4) در غیرفعال سازی GLP-1 و GIP بیواکتیو (زیست فعال) باعث پیشرفت تهیه مهار کننده های DPP4 موجود، به صورت خوراکی شد که استفاده از آنها هر دو هورمون اینکرتین را در سطوح فعال فیزیولوژیک تثبیت می کند. ما در این باره اطلاعات به دست آمده از کارآزمایی های بالینی را مرور می کنیم که آگونیست های GLP-1R و مهار کننده های DPP4 را بررسی کرده اند (جدول 1) و درمان های مبتنی بر اینکرتین مطرح شده ای را برجسته می کنیم که در مراحل نهایی تست بالینی هستند...

میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید.