خداحافظی با کفش های چرمی رها شده در طبیعت با ابتکار محقق ایرانی
استاد ایرانی دانشگاه "لاگبورگ" انگلیس ماشین آلاتی جدیدی طراحی کرده است که قابلیت در هم خرد کردن کفش های بلااستفاده و جداسازی مواد سمی و شیمیایی آنها را دارد. این مواد دوباره وارد چرخه تولید می شوند.
پروفسور شاهین رحیمی فر که هدایت مرکز Centre For Smart در دانشگاه لاگبورگ انگلیس را بر عهده دارد درحالی این فناوری نوین را ابداع کرده که حدود یک دهه از عمرش را صرف بررسی صنعت تولید کفش در جهان و خطرات بالقوه آن برای محیط زیست کرده است.
در سال 2010 کفش چرمی در غاری واقع در ارمنستان کشف شد که قدمت آن به حدود 5500 سال پیش بازمی گردد. این نکته از آن جهت موجب حیرت محققان شد چون با طرح یک پرسش نگران کننده همراه شده است: چقدر طول می کشد که یک لنگه کفش چرمی رها شده در طبیعت تجزیه شود؟ محققان چیزی درحدود 50 سال را تخمین می زنند اما این بازه زمانی طولانی می تواند مخاطرات زیادی را برای طبیعت و محیط زیست به همراه داشته باشد.
مقاومت کفش های چرمی در برابر تجزیه شدن در طبیعت از جمله فاکتورهایی است که طراحان و تولید کنندگان این محصولات در سراسر جهان تلاش می کنند میزان آن را کاهش دهند اما این نکته همواره به عنوان چالشی سرسختانه به شمار می آمده است.
پروفسور رحیمی فر می گوید: کافی است تصور کنید سالانه 330 میلیون جفت کفش تنها در بریتانیا فروخته می شود. تقریبا تمامی این کفش ها روزی از تالاب ها و بخش های مختلف تشکیل دهنده محیط زیست سر درمی آورند.
وی از این حیث که تلاشهای چندانی برای همگام سازی صنعت کفش با معیارهای زیست محیطی صورت نگرفته، این صنعت را در مقایسه با صنعت خودروسازی و ساخت تجهیزات الکترونیک، صنعتی نوپا می داند.
از آنجاکه در فرآیند دباغی کردن چرم در کارخانجات از مواد خطرناک شیمیایی استفاده می شود، رها کردن آنها در محیط زیست خطرات زیادی به همراه دارد. گذشته از آن چسب به کار رفته در کفش ها به تدریج وارد خاک و آب می شود. حتی مواد تجزیه پذیری آنها نظیر بخش های چرمی و چوبی نیز به تدریج گاز متان تولید می کنند. این گاز در زمره گازهای خطرناک گلخانه ای قرار دارد.
اکنون ماشین آلات طراحی شده توسط استاد ایرانی دانشگاه لاگبورگ که قابلیت در هم خردن کردن و جداسازی بخش های مختلف انواع کفش های چرمی را دارد ابتکارعملی مؤثر در نابودی کفش های چرمی مستعمل به شمار می آید.