Abstract
Despite the high prevalence of enuresis, the professional training of doctors in the evaluation and management of this condition is often minimal and/or inconsistent. Therefore, patient care is neither optimal nor efficient, which can have a profound impact on affected children and their families. Once comprehensive history taking and evaluation has eliminated daytime symptoms or comorbidities, monosymptomatic enuresis can be managed efficaciously in the majority of patients. Non-monosymptomatic enuresis is often a more complex condition; these patients may benefit from referral to specialty care centers. We outline two alternative strategies to determine the most appropriate course of care. The first is a basic assessment covering only the essential components of diagnostic investigation which can be carried out in one office visit. The second strategy includes several additional evaluations including completion of a voiding diary, which requires extra time during the initial consultation and two office visits before treatment or specialty referral is provided. This should yield greater success than first-line treatment. Conclusion: This guideline, endorsed by major international pediatric urology and nephrology societies, aims to equip a general pediatric practice in both primary and secondary care with simple yet comprehensive guidelines and practical tools (i.e., checklists, diary templates, and quick-reference flowcharts) for complete evaluation and successful treatment of enuresis
چکیده
علیرغم شیوع بالای بیماری بیاختیاری ادراری، پزشکان برای مهار آن راهکارهای اندک و نابسنده در اختیار مبتلایان گزاردهاند. بنابراین، مراقبت از مبتلایان نیز نامساعد و نابسنده است که این عامل میتواند تأثیرات عمیق بر خانوادهها و فرزند مبتلایشان بگذارد. به مجرد اینکه جمعآوری تاریخچۀ بیماری و انجام آزمایشات، علائم بیاختیاری روزانۀ ادرار یا اختلالات همابتلا را رفع کند، بیاختیاری ادرار تکسیمپوماتیک در اکثریت مبتلایان به طور مؤثر قابل مدیریت است. بیاختیاری ادرار غیر تکسیمپوماتیک اغلب شرایط پیچیدهتری است؛ ارجاع این بیماران به مراکز تخصصی میتواند به این مبتلایان کمک کند. ما برای پیش گذاشتن مقتضیترین دورۀ درمان، دو راهکار فرعی را به اجمال نشان میدهیم. 1) سنجش پایه که فقط مؤلفههای اساسی بررسی تشخیصی را پوشش میدهد و تنها با یک ویزیت در مطب قابل اجرا است، 2) سنجشهای افزوده از جمله مرور ثبت ادرار روزانه در خلال مشاوره و دو ویزیت در مطب و قبل از شروع درمان یا ارجاع به مراکز تخصصی که به زمان بیشتری نیاز است و این باید مؤثرتر از درمان اول باشد. نتیجهگیری: این راهکارها مورد تأیید نفرولوژی و اورولوژی کودکان است و در هر دو درمان اولیه و درمان ثانویه قابل استفاده است و از سیاهه، دفترچۀ ثبت ادرار طی 24 ساعت و نمودارهای نشاندهندۀ گردش کار استفاده میشود.
لغات کلیدی: بیاختیاری ادراری، تکسیمپوماتیک، راهکارهای عمومی، درمان اولیه، مدیریت
مقدمه
ارزیابی اختلال بیاختیاری ادرار و مهار آن در شرایط معمول در برنامههای آموزشی پزشکان، تحت اولویت نیست. شبادراریهای مکرر تقریباً در 10 درصد کودکان 7 ساله شایع است که با شرمساری و اختلالات قابل ملاحظۀ هیجانی برای کودکان مبتلا و خانوادههای آنها همراه است. برای این خانوادهها اغلب اطلاعات موجود در اینترنت چندان صحّت ندارد و در تشخیص و مدیریت بیاختیاری ادرار میان پزشکان، اتفاقنظر وجود ندارد…