علوم مهندسی

رشته علوم مهندسی

علوم مهندسی شاخه‌ای علمی و بین‌رشته‌ایست که هدف آن توسعهٔ پایه‌های نظری برای تحلیل پدیده‌های علمی و کاربردهای مهندسی آنها، آینده‌پژوهی در فناوری، و انتقال فناوری‌های نو به صنعت است.

هدف نهایی این رشته آن است که دانشجویان بتوانند ویژگی‌های مثبت یک مهندس و یک دانشمند را همزمان بدست آورند. یک کارشناس علوم مهندسی باید بتواند مانند یک دانشمند کنجکاوی، تفکر عمیق و انتقادی و قدرت مشاهده را جهت اکتشافات جدید مورد استفاده قرار داده و در عین حال بمثابه مهندسان خلاقیت، قابلیت‌های فنی و مهارت‌های حل مسئله را در جهت پیشرفت جامعه به‌کار برد. مهندسان تربیت یافته این رشته قادرند با برخورداری از دانش علوم پایه قوی و درک عمیق از فنون و روشهای مهندسی امر هدایت و اجرای پژوهش های صنعتی بین رشته‌ای را عهده‌دار شوند. در کنار به کارگیری مهندسان این رشته در بخش R&D صنایع، امکان ادامه تحصیل آنها در رشته‌های سنتی مهندسی، به علت ماهیت چند رشته‌ای بودن آن فراهم است. امکان کار در چند دیسیپلین مهندسی در بازار کار رقابتی امروز از توانائی های برتر دانش آموختگان این رشته خواهد بود.

علوم مهندسی رشته‌ای میان رشته‌ای است که در اکثر دانشگاه‌های جهان به عنوان یک هستهٔ مرکزی رشته‌ها ی مهندسی مطرح شده است. دانشجویان این رشته پس از مدت حدوداً دو سال می‌توانند به یکی از گرایش‌های مورد علاقهٔ خود وارد شوند.(( در واقع دانشجویان این رشته در ابتدای ورود نیاز به انتخاب رشته ندارند و فرصت بیشتری برای این کار دارند )) اولین ورودی وپذیرش این رشته در ایران در سال ۱۳۸۷ بود. این رشته دارای ۴ گرایش و ۱۲ شاخه (زیر مجموعه) تخصصی است. اگر چه هر یک ازاین زیر مجموعه هایا شاخه‌ها با رشته اصلی (مادر) تحصیلی دارای مشترکات فراوانی هستند؛ لکن تفاوت های اساسی دارند.

رشتهٔ علوم مهندسی از چنان گستردگی بر خور دار است که شما در هر رشته دیگری که تحصیل کرده باشید می‌توانید برای مقاطع بالاتر در این رشته ادامه تحصیل دهید. در ایران متأسفانه ارتباط این رشته با علوم انسانی، هنر، پزشکی و دیگر رشته‌ها هنوز برقرار نشده است در حالی که در کشورهای اروپایی و امریکایی شاخه‌هایی از این رشته وجود دارند و به مباحثی مربوط می‌شوند که در ایران کا ملا از مهندسی جدا شده‌اند.

این رشته در ایران از سال ۱۳۸۷ در دانشکدهٔ فنی دانشگاه تهران در مقطع کارشناسی اغاز بکار نموده است. چهار گرايش كامل در برنامه تحصيلي رشته علوم مهندسي وجود دارد.

علوم مهندسي محاسباتي

رياضي مهندسي

فيزيك مهندسي

علوم مهندسي زيست محيطي

گرايش علوم مهندسي محاسباتي

اين برنامه بين رشته‌اي اهميت رشد محاسبات را براي حل مسائل علمي پيچيده و مسائل مهندسي مشخص مي‌كند. در صورتيكه مدلهاي رياضي و مشاهدات تجربي با محاسبات علمي تركيب شوند، مهندسين مي‌توانند مسائلي را كه بنظر غير قابل حل مي‌رسند، حل كنند. برنامه علوم مهندسي محاسباتي پايه بسيار مستحكمي در رياضيات، علوم و مهندسي بنا مي‌كند و مهارت‌هاي مورد نياز براي مدل‌سازي، شبيه‌سازي و حل مسائل پيچيده را پرورش مي‌دهد. در اين برنامه تأكيد بر روي محاسبات علوم بجاي علوم محاسباتي است (يعني علوم مهندسي محاسباتي برنامه علوم كامپيوتر نيست). دانشجويان اين فرصت را دارند كه دروسي را از رشته‌هاي گوناگون انتخاب كنند. اين برنامه دانشجو را براي دروس كارشناسي‌ارشد و دكتري در مهندسي و علوم كاربردي آماده مي‌كند. به علاوه علوم مهندسي محاسباتي مهارت‌هايي را كه مورد نياز مدل‌سازي فناوريهايي با اندازه‌هاي بسيار بزرگ و شبيه‌سازي متناسب با پژوهش در صنعت و آزمايشگاه‌هاي ملي است، پرورش مي‌دهد.

گرايش رياضي مهندسي

اين برنامه بين رشته‌اي اين فرصت را براي دانشجويان فراهم مي‌كند تا به مطالعه رياضيات محض و كاربردي به عنوان مؤلفه‌هاي اصلي مهندسي مدرن بپردارند. با تركيب درسهايي از ريا  ضيات محض، رياضيات كاربردي، آمار، فيزيك و مهندسي دانشجو مي‌تواند برنامه‌اي را دنبال كند كه نظري يا كاربردي يا هر دو باشد. برنامه رياضي مهندسي پايه‌اي قوي براي كارشناسي‌ارشد و دكتري در شاخه‌هاي علوم نظري يا مهندسي فراهم مي‌كند بعلاوه، انتخاب مناسب درسها مي‌تواند دانشجويان را براي خدمت در بخش‌هاي مختلف صنعت آماده كند.

گرايش فيزيك مهندسي

اين برنامه فيزيك كلاسيك و مدرن، شيمي و رياضيات را با كاربردهاي مهندسي در هم مي‌تند. توانمندي اصلي اين برنامه انعطاف‌پذيري آن است. پايه قوي در فيزيك و رياضيات با انتخاب درسهاي اختياري مهندسي دانشجو را براي حل مسائل كاربردي آماده مي‌كند. چون برنامه بر علوم و رياضيات تأكيد دارد، دانشجويان بخوبي آماده مي‌شوند تا درسهاي كارشناسي‌ارشد در مهندسي يا فيزيك را دنبال نمايند.

گرايش علوم مهندسي زيست محيطي